Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα;

Και τώρα ο επαναληπτικός κυπέλου. Ένας επαναληπτικός, που βρίσκει τον ΑΠΟΕΛ (και όλους όσους τον αποτελούν, από Διοίκηση μέχρι κόσμο) με την πλάτη στον τοίχο. Αν κερδίζαμε την Ανόρθωση, τότε θα ήταν αλλιώς.

Ναι, τη νίκη/πρόκριση θα την θέλαμε πάλι. Αλλά θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα σε περίπτωση που δεν το πετυχαίναμε ΑΝ είχαμε κερδίσει την Ανόρθωση.

Μπορεί πολλοί να φωνάζουμε "Πρωτάθλημα και Κύπελο και Ευρωπαϊκό" αλλά εντάξει, δεν είμαστε και τόσο πολύ εκτός πραγματικότητας. ΑΝ είχαμε κερδίσει την Ανόρθωση και αποκλειόμασταν από το κύπελο, ναι, θα υπήρχε μια απογοήτευση, αλλά πολλοί από μας κατά βάθος θα λέγαμε "κάθε εμπόδιο για καλό. Ένα μέτωπο λιγότερο ανοιχτό στο τέλος τέλος μπορεί να είναι και θετική εξέλιξη υπό τις περιστάσεις."

Τώρα όμως; Τώρα ο επαναληπτικός είναι κάτι πολύ περισσότερο απ΄ότι ένας αγώνας για πρόκριση στο κύπελο. Έχει πάρει διαστάσεις που επεκτείνονται από το να αποδείξει η ομάδα ότι έχει ακόμα δυνάμεις, ότι μπορεί ακόμα να κερδίζει παιχνίδια, ότι ο προπονητής έχει τους τρόπους να βρει λύσεις στα δύσκολα, ότι οι ποδοσφαιριστές ΔΕΝ "έκρουσαν".

Έχει πάρει διαστάσεις ανάκτησης της χαμένης αυτοπεποίθησης ποδοσφαιριστών και κόσμου.

Έχει πάρει διαστάσεις αποφυγής σοβαρών αναταράξεων που θα προέλθουν από την απογοήτευση και αμφισβήτηση που θα φέρει τυχόν αποκλεισμός (που στο κάτω κάτω, επαναλαμβάνω, ρεαλιστικά ίσως να μην είναι και τόσο αρνητική εξέλιξη).

Και διερωτούμαι. Έχουμε (όχι εμείς, η Διοίκηση και ο προπονητής) κάποιο πλάνο αντιμετώπισης της προδιαγραφόμενης κρίσης που θα ξεσπάσει σε περίπτωση που γίνει το, δυστυχώς, πιθανότερο και αποκλειστούμε; Ή προχωρούμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα;