Όταν πρωτάκουσα να λένε για Αλωνεύτη...

... ήθελα να τα σπάσω όλα από τα νεύρα μου. Βλέπετε, ο υπέρμετρος οπαδισμός που έχει κυριεύσει πολλούς από μας αντέδρασε έντονα, ακόμα και μόνο στο άκουσμα της φήμης ότι προσεγγίστηκε "η σημαία" του αντίπαλου δέους. Δεν το χώνευα και παρακαλούσα να μην ισχύουν οι φήμες. Και όταν αργότερα οι φήμες επιβεβαιώθηκαν, παρακαλούσα να υποκύψει ο Αλωνεύτης στις πιέσεις των χόχων και να μην έρθει στον ΑΠΟΕΛ.

Τελικά οι ευχές μου δεν ευωδόθηκαν και ήρθε το sms που ανακοίνωνε επίσημα την απόκτησή του. Και πότε ήρθε το sms παρακαλώ; Πρωί πρωί την ημέρα των γενεθλίων μου! Δωράκι δηλαδή, τυλιγμένο με "κόκκινη" κορδέλα! Τυχαίο;

Μέχρι τότε βέβαια, είχα αρχίσει να το χωνεύω και η αρχική αντίδρασή μου είχε ήδη καταλαγιάσει.


Άλλωστε, το γεγονός ότι ο Αλωνεύτης έχει μεγάλες ποδοσφαιρικές ικανότητες και δυνατότητες ήταν κάτι που το έβλεπα κι εγώ, ακόμα και όταν ήταν στα χειρότερά του. Και παρόλο που δεν μπορούσα να διανοηθώ πώς θα τα κατάφερνε να ασπαστεί τον ΑΠΟΕΛισμό κάποιος ο οποίος είναι γέννημα-θρέμμα χόχος, εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου στο ότι θα είναι αρκετά επαγγελματίας ούτως ώστε να τιμήσει την ΤΙΜΗΜΕΝΗ φανέλα που θα φορά και να αξιοποιήσει στο έπακρο την ευκαιρία που θα του δοθεί.

Ακολούθως εκνευρίστηκα με τα "μετωποφιλήματα" και τα "χειροφιλήματα" και ένοιωσα ότι η όλη αποθέωση που του γινόταν από τους ΑΠΟΕΛίστες, εντός και εκτός Αρχαγγέλου, ήταν άδικη έναντι των ποδοσφαιριστών μας που έχυσαν αίμα, δάκρυα και ιδρώτα για να μας χαρίσουν ανεπανάληπτες επιτυχίες και να ανεβάσουν τον ΑΠΟΕΛ στον 8ο ουρανό της Ευρώπης.

Και έφτασαν τα επίσημα παιχνίδια για τα προκριματικά του Europa League. Με το που έμπαινε ο Αλωνεύτης στο γήπεδο γινόταν ο χαμός από τους οπαδούς μας, που τον αποθέωναν πριν καν τον δουν να ακουμπήσει μπάλα. Εγώ φυσικά ήμουν πολύ συγκρατημένη, έως και προκατειλημμένη μπορώ να πω, ελπίζοντας από τη μια να δικαιώσει τον Ιβάν που τον έφερε και φοβούμενη από την άλλη ότι "την πατήσαμε αυτή τη φορά".

Μπορεί να ήμουν λίγο(;) προκατειλημμένη. Αλλά πάντα προσπαθώ να είμαι αντικειμενική. Και κρίνοντας αντικειμενικά, δεν μπορούσα να βρω κάτι αρνητικό να πω για την παρουσία του στα δύο παιχνίδια με τη Σένιτσα. Αντίθετα, έβλεπα πολύ θετικά στοιχεία τα οποία είχαν αρχίσει να με ενθουσιάζουν.

Και έφτασε το 1ο ματς με Ααλεσουντ. Μια δυνατή σφαλιάρα στον παρορμητισμό μου και μια μπουνιά στην προκατάληψή μου. Το πάθος, η σοβαρότητα, ο επαγγελματισμός του Αλωνεύτη σε αυτό το ματς μου προκάλεσαν ρίγη ενθουσιασμού (αφού πρώτα κατάπια την ντροπή που ένοιωσα για όσα σκεφτόμουν και έλεγα πριν). Ναι, αυτός ο ποδοσφαιριστής είναι φτιαγμένος από μεγάλη πάστα και του αξίζει να του δοθούν όλες οι ευκαιρίες για να λάμψει το άστρο του όσο πιο ψηλά γίνεται.

Διότι, πέραν της αγωνιστικής συμπεριφοράς, των αγωνιστικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων που πλέον βγάζουν μάτι, διέκρινα μία συμπεριφορά ανθρώπου που είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Και αναφέρομαι στο ότι, παρόλο που σκόραρε το γκολ της ανατροπής, παρόλο που η ομάδα του είχε κερδίσει το ματς, αυτός ήταν στενοχωρημένος και απαρηγόρητος διότι δεν είχε σκοράρει και στο 1ο τετ α τετ. Ότι κι αν του έλεγαν οι άλλοι, αυτός δεν ήταν ικανοποιημένος.

Ο άνθρωπος που νοιώθει ανικανοποίητος όταν οι άλλοι των αποθεώνουν, που δεν χαίρεται την επιτυχία διότι νοιώθει ότι αυτή θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη, είναι ο άνθρωπος που ότι και να γίνει, όσες αντιξοότητες και αν βρει στο δρόμο του, αργά η γρήγορα ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΙ.

Και αφού τώρα είναι ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, όταν πετύχει αυτός, ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΕΛ.

Καλωσόρισες Στάθη Αλωνεύτη στον ΑΠΟΕΛ μας.

Σου εύχομαι από καρδιάς να πετύχεις περισσότερα και από αυτά ακόμα που ονειρεύεσαι.

Και σου εύχομαι σύντομα, αν δεν το έχεις νοιώσει ήδη, να κάνεις τον ΑΠΟΕΛ μας, ΑΠΟΕΛ σου.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, τότε, στις 8 Ιουνίου όταν πήρα το sms, ότι στις 4 Αυγούστου (ούτε 2 μήνες μετά!) θα έγραφα κείμενο για τον Στάθη Αλωνεύτη....

... και μάλιστα, στην κατηγορία "APOEL HEROES"!