Γιατί ρε αγόρι μου;;;

Μέχρι και την Κυριακή, εκνευριζόμουν αφάνταστα όταν άκουγα αρνητικά σχόλια για τον Αϊλτον.


Μπορεί η απόδοσή του στους αγώνες πρωταθλήματος να υστερεί ως επί το πλείστον των πραγματικών ικανοτήτων του, αλλά προσωπικά πάντα του έδινα ελαφρυντικά. Και ο κυριότερος λόγος δεν ήταν η ευγνωμοσύνη μου για την πορεία στο Champions League που αυτός μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους ποδοσφαιριστές μάς χάρισαν, αλλά διότι είχα διακρίνει και πάθος και αγάπη για την ομάδα. Όπως στο ματς με ομόνοια ΠΡΙΝ το 1ο με Ρεάλ Μαδρίτης, όταν μετά από κάποιο χτύπημα, τον ρώτησε ο Ιβάν αν θέλει να τον κάμει αλλαγή. Και είπε ΟΧΙ. Αυτό για μένα έλεγε πολλά. Και ιδιαίτερα επειδή το συγκεκριμένο συμβάν έγινε ΠΡΙΝ από τον ΠΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ αγώνα της ομάδας.

Τι να πω όμως από την Κυριακή και μετά; Ποια δικαιολογία να βρω; Όταν ξέρεις ότι μια ολόκληρη ομάδα, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, μια νέα πορεία-συνέχεια στο Champions League ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΟΥ και εσύ είσαι σχεδόν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ, τότε τι μπορώ πλέον να πω;

Και ρωτώ ξανά: ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ;

Σε τέτοιους αγώνες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ "ΚΑΚΕΣ ΜΕΡΕΣ". Δεν επιτρέπεται να υπάρχουν "κακές μέρες".

Σε τέτοιους αγώνες ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ. Σε τέτοιους αγώνες, ΑΠΛΑ ΙΔΡΩΝΕΙΣ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΠΟΥ ΦΟΡΑΣ.

Σε τέτοιους αγώνες ΚΑΤΑΘΕΤΕΙΣ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΑΙΜΑ στο γήπεδο ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΝΕΔΕΙΞΕ.

Σε τέτοιους αγώνες ΜΑΣΑΣ ΣΙΔΕΡΑ, ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΟΡΙΟ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ.

Σε τέτοιους αγώνες ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΑΝ!

Αντί για τα πιο πάνω, ο Αϊλτον μας, ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ, ήταν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ!

Προσωπικά πληγώθηκα.

Γιατί, ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ; ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ; ΓΙΑΤΙ;;;