Τι ζήσαμε ΘΕΕ ΜΟΥ;

Τα λόγια φτωχά για να πούνε τι νοιώθω....

Δεν ξέρω πόσες φορές είδα το 6λεπτο DVD "Από το Όνειρο στην Ιστορία". Αυτό που ξέρω είναι ότι όλες μα όλες τις φορές έκλαιγα. Προσέξτε: ΔΕΝ δάκρυσα, ΕΚΛΑΙΓΑ. Χαζοί συναισθηματισμοί θα έλεγε κάποιος. Μπορεί.

Τι ζήσαμε ΘΕΕ ΜΟΥ; 


Δεν πρόκειται απλά για "κάποια ποδοσφαιρική επιτυχία". Ούτε καν για μια "τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία". Αυτό ξεπεράστηκε στις 23/8/2011. Ξεπεράστηκε εκείνη τη μαγική βραδιά όταν ο ΑΠΟΕΛ από τη μικρή Κύπρο, την Κύπρο που 1 1/2 μήνα πριν είχε καλυφθεί από το μαύρο σύννεφο του θανάτου, την Κύπρο που ακόμα σειόταν από τον οδυρμό και από τις ιαχές "ΑΘΑΝΑΤΟΣ", την Κύπρο που δεν μπορούσε να καλύψει τα νοικοκυριά με ηλεκτρικό μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, μια ποδοσφαιρική ομάδα πέτυχε τη 2η της διαδοχική είσοδο στους ομίλους του UCL. Εκείνη τη βραδυά της 23ης Αυγούστου 2011 είχε ήδη γραφτεί στο βιβλίο του Κυπριακού ποδοσφαίρου μια "τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία".

Απ΄εκεί και πέρα δεν μπορούμε να μιλάμε για ποδοσφαιρικές επιτυχίες. Δεν μπορούμε να περιορίσουμε αυτά που ζήσαμε σε μια διάσταση "στιγμές χαράς που προσφέρει το ποδόσφαιρο". Απ΄εκεί και πέρα η πορεία του ΑΠΟΕΛ ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια "τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία".

Η πορεία του ΑΠΟΕΛ πήρε κοινωνικές διαστάσεις. Πολλοί έκαναν πλέον αναφορά όχι στην ποδοσφαιρική πτυχή των επιτυχιών, αλλά στην κοινωνική πτυχή ενός τρανταχτού μηνύματος σε όλους τους "αδύναμους" αυτού του κόσμου. Σε αυτούς τους αδύναμους, που σήμερα είναι πάρα πολλοί και προέρχονται από όλες τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, αθλητικές και επαγγελματικές ομάδες.

"Κάπου υπάρχει ένας υπέροχος ΑΠΟΕΛ για όλους μας, και μας περιμένει". Τα λόγια αυτά του Αντώνη Καρπετόπουλου σκιαγραφούν με μεγάλη επιτυχία το τι ακριβώς ήταν πλέον η πορεία του ΑΠΟΕΛ στο UCL. Δείχνουν ακριβώς τη διάσταση στην οποία είχαν περάσει οι επιτυχίες του, ξεπερνώντας τα στενά "ποδοσφαιρικά" πλαίσια.

"Όποιος και να κερδίσει τον τελικό του UCL δεν θα πετύχει κάτι τόσο τεράστιο όσο αυτό που πέτυχε ο ΑΠΟΕΛ με τη φετεινή του πορεία". Αυτά δήλωσε ο Ζοσέ Μουρίνιο στο επίσημο περιοδικό που έκδοσε η UEFA για τον τελικό του CL.

Τα μηνύματα συμπαράστασης, ακόμα και προσευχές για τον ΑΠΟΕΛ από ανθρώπους ανά το παγκόσμιο, ανθρώπους που ίσως πρώτη φορά άκουγαν τη λέξη "Κύπρος", κατά τον επαναληπτικό με τη Λυόν, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.

Τα μηνύματα πίστης και οι ευχές ανθρώπων από κάθε γωνιά της γης οι οποίοι καλούσαν τον ΑΠΟΕΛ να πιστέψει ότι ΜΠΟΡΕΙ στις 27/3/2012 έναντι στη Βασίλισσα, ήταν κάτι το απίστευτο.

Όλοι αυτοί ΔΕΝ εύχονταν να τα καταφέρει ο ΑΠΟΕΛ διότι είναι οπαδοί του. ΔΕΝ ήταν ΑΠΟΕΛίστες όλοι αυτοί που εύχονταν και προσεύχονταν να πετύχει ακόμα ένα θαύμα ο ΑΠΟΕΛ. Ήταν απλοί άνθρωποι που είχαν την ανάγκη να δουν με τα μάτια τους ότι ΑΚΟΜΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ. Ότι ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ, όταν δουλέψουν σκληρά και ενωμένοι. Ότι ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ να σηκώσουν ανάστημα όταν το ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ και το ΠΑΛΕΨΟΥΝ.

Τι ζήσαμε ΘΕΕ ΜΟΥ;

Δυστυχώς δεν έχω το χάρισμα για να τα καταφέρω να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματά μου ενώ παρακολουθώ το DVD. Δεν βρίσκω τα λόγια, δεν μπορώ να μεταφράσω τις αισθήσεις σε λέξεις. Όσοι είναι ΑΠΟΕΛίστες είμαι σίγουροι ότι αντιλαμβάνονται τι ακριβώς νοιώθω. Οι υπόλοιποι, και το λέω μέσα από την καρδιά μου, είναι κρίμα που ΔΕΝ ένοιωσαν αυτά που νοιώσαμε, που ΔΕΝ έζησαν τις στιγμές μας, που ΔΕΝ μπορούν εν τέλει να αντιληφθούν αυτά που αισθανόμαστε όλοι εμείς, οι ΑΠΟΕΛίστες, όταν παρακολουθούμε αυτό το DVD.

Που δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς είναι δυνατό να κλαις παρακολουθώντας στιγμές από ποδοσφαιρικούς αγώνες.

Θα το δω πολλές φορές ακόμα. Και φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή θα σταματήσω να κλαίω βλέποντάς το. Και όχι, δεν ντρέπομαι που γίνομαι συναισθηματική, δεν ντρέπομαι που δακρύζω, δεν ντρέπομαι που ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ να βλέπω ξανά και ξανά το ίδιο DVD.

Το χρειάζομαι. Χρειάζομαι τη ΔΥΝΑΜΗ και ΠΙΣΤΗ που μου δίνουν αυτές οι εικόνες,

Χρειάζομαι κι εγώ να πιστέψω ότι ΝΑΙ, ΑΚΟΜΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ.

Το είπα και το έγραψα πολλές φορές. Θα το επαναλάβω άλλη μία, διότι εν κατακλείδι, είναι αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου από εκείνη τη μαγική βραδιά της 23ης Αυγούστου 2011:

Πώς θα ήταν άραγε το, μαύρο κατά τ΄άλλα, περσινό καλοκαίρι μας χωρίς τις επιτυχίες του ΑΠΟΕΛ μας;

Πώς θα ήταν άραγε το σκοτεινό φθινόπωρο και ο βαρύς χειμώνας μας σε μια χώρα που τα πάντα έδειχναν ότι βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, σε όλους τους τομείς;

Πώς θα ήταν άραγε η άνοιξη χωρίς ελπίδα, με όλα τα αρνητικά γύρω μας να γίνονται ακόμα πιο αρνητικά;

Τι θα μπορούσα να πω για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη που νοιώθω για ΟΛΟΥΣ όσους συνέβαλαν ώστε ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Τίποτε. Τα λόγια είναι φτωχά για να πούνε τι νοιώθω.........

Αλήθεια, ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ;