Τελικά, μου το χάλασαν :( (φωτό & video)

Πήγαμε και στην 1η επίσημη προπόνηση της ομάδας μας. Την πολυ-αναμενόμενη, αφού το στερητικό σύνδρομο χτύπησε κόκκινο, τόσο καιρό χωρίς το ΑΠΟΕΛΛΙΝ μας.

Πάρα πολύς ο κόσμος έξω από την είσοδο του Σταδίου Στίβου του ΓΣΠ. Αρκετή η αναμονή, αλλά το συναίσθημα όμορφο. Νέοι, νέες, άντρες, γυναίκες, παιδιά.. όλοι εκεί για να δουν και να χειροκροτήσουν τον ΘΡΥΛΟ. Τα συνθήματα έδιναν και έπαιρναν και η αδρεναλίνη στα ύψη.

17:50
Ακόμα έξω. Αλλά σιγά σιγά ανοίγουν οι πύλες και υπομονετικά και όμορφα, μετά από 10 περίπου λεπτά, μπήκαμε στο στάδιο. Ε και; Δεν υπήρχε χώρος σχεδόν να κινηθείς. Κατάμεστο. Και πάλι όμως, η ατμόσφαιρα φοβερή, και ας μας χτυπούσε ο ήλιος κατακέφαλα. Τα συνθήματα πλέον δεν σταματούσαν λεπτό, με το νέο σύνθημα "ΜΟΝΟ ΣΟΥ ΡΕ ΘΡΥΛΕ ΔΕΝ Σ'ΑΦΗΣΑΜΕ ΠΟΤΕ" να έχει την τιμητική του. Φοβερό το νέο σύνθημα, ΜΠΡΑΒΟ στον ΠΑΝ.ΣΥ.ΦΙ.

Αυτοί που μπήκαν πρώτοι στο στάδιο κατάφεραν να πάρουν μια κάπως καλή θέση, ούτως ώστε να μπορούν τουλάχιστον να βλέπουν το γήπεδο. Οι υπόλοιποι βλέπαμε τις πλάτες τους και τραγουδούσαμε. Ας είναι και έτσι. Το συναίσθημα του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες πορωμένους ΑΠΟΕΛίστες είναι από μόνο του ΦΟΒΕΡΟ!

Και έρχεται η ώρα της εισόδου της ομάδας. Τα συνθήματα δυναμώνουν, οι πυρσοί ανάβουν κατά δεκάδες, οι φωτοβολίδες και τα καπνογόνα εκτοξεύονται εν ριπή.

Ως εδώ όλα καλά. Δεν πιστεύω να υπήρχε κανείς που να ΜΗΝ το περίμενε αυτό; Το ίδο γίνεται κάθε χρόνο, το ίδιο έγινε και πρόπερσι (πάλι στα βοηθητικά), το ίδιο και πέρσι, στο κεντρικό γήπεδο. Τα pyro shows είναι η τρέλλα των ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ, και τουλάχιστον σήμερα είχαν κάθε δικαίωμα να τα χαρούν, και αυτοί και εμείς, χωρίς την απειλή "κεκλεισμένων" πάνω από τα κεφάλια μας. Τώρα, αν κάποιοι "αρμόδιοι" δεν είχαν την απλή και κοινή λογική να μετακινήσουν τα κρεβατάκια από το χώρο, με αποτέλεσμα αυτά να πάρουν φωτιά και να χρειαστεί να κληθεί η πυροσβεστική, δεν φταίνε οι οργανωμένοι. Φταίει η γνωστή μη προνοητικότητα, ή μάλλον, η αδυναμία να προβλέψουμε το προφανές, που μαστίζει αυτό τον τόπο σε ΟΛΑ τα επίπεδα. Θυμάστε τα "πρισμένα" εμπορευματοκιβώτια που τα ραντίζαμε για να "κρυώσουν";

Οι κροτίδες όμως τι χρειάζονται ρε παιδιά; Τι προσφέρουν; Είναι η πιο ανούσια, ενοχλητική και εκνευριστική συνήθεια που δυστυχώς δεν λέει να εξαφανιστεί από τα γήπεδα.

Το γήπεδο ανήκει ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Και στους οργανωμένους οπαδούς των οποίων η παρουσία είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, αλλά και στις γυναίκες, στους ηλικιωμένους, στα μικρά παιδιά, σε όλους όσους είτε από ανέκαθεν, είτε τα τελευταία χρόνια, νοιώθουν την ανάγκη να βρίσκονται κοντά στο ΘΡΥΛΟ. Είδα μικρά παιδάκια να κλαίνε γοερά από φόβο μόλις ακουγόταν ο απαίσιος κρότος. Είδα άλλα να ταράζονται και να βάζουν τα χέρια τους για να καλύψουν τ'αυτιά τους. Το ίδιο ταραζόμουν κι εγώ κάθε φορά, έστω κι αν δεν έκλαιγα ή δεν κάλυπτα τ'αυτιά μου. Και φαντάζομαι και πολλοί άλλοι.

Τέτοια γήπεδα θέλουμε ρε παιδιά; Γήπεδα από τα οποία θα απέχουν όλοι όσοι ταράζονται από τις κροτίδες; Τέτοια γήπεδα αξίζουν στο ΘΡΥΛΟ;

Τελικά, αφού δεν μπορούσα ούτως ή άλλως να δω τίποτα στον αγωνιστικό χώρο, και αφού ταραζόμουν κάθε τόσο και από μια ακόμα κροτίδα, μόλις ξέσπασε και η φωτιά, έφυγα.

Και θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν πέρσι, στο κεντρικό γήπεδο. Άνετα, σαν άνθρωποι (και όχι σα σαρδέλες), με πλήρη οπτική προς το γήπεδο, είδαμε και χειροκροτήσαμε τους ποδοσφαιριστές μας, και φύγαμε ευχαριστημένοι και ανανεωμένοι.

Κροτίδες βέβαια υπήρχαν και πέρσι, αλλά ίσως λόγω του μεγέθους του γηπέδου, δεν τις νοιώσαμε τόσο πολύ όσο φέτος.

Τελικά μου το χάλασαν. Μου το χάλασαν πρώτα αυτοί που αποφάσισαν να γίνει η επίσημη πρώτη στα βοηθητικά, και μετά αυτοί που επιμένουν να χαλούν όλο το φανταστικό κλίμα με τη ρήψη κροτίδων.

Ας είναι. Πήραμε μια δόση από ΑΠΟΕΛΛΙΝ (έστω και έτσι)... και προχωράμε.

Υπομονή τώρα μέχρι τον πρώτο Ευρωπαϊκό αγώνα στις 19/7/2012 (άλλος ένας μήνας!!!).

Να ευχηθώ καλή δουλειά στην ΟΜΑΔΑΡΑ μας κατά τη διάρκεια του βασικού σταδίου της προετοιμασίας και να τους πω τα εξής:

ΜΑΤΩΣΤΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗΜΕΝΗ, ΔΩΣΤΕ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΚΛΗΘΗΚΑΤΕ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΤΕ.

ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΤΕ ΑΠΟΕΛ, ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΑΠΟΕΛ, ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΑΠΟΕΛ, ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΕΛ.

Δείτε το βίντεο με στιγμές από την επίσημη πρώτη. Οι όποιες εικόνες από το γήπεδο λήφθηκαν με το χέρι ψηλά. Δηλαδή, η κάμερα έβλεπε (όσο και ότι έβλεπε), εγώ όχι.