Απλοϊκοί προβληματισμοί

Και φυσικά, προερχόμενοι από μένα, δεν θα μπορούσαν να ήταν κάτι άλλο. Ούτε αθλητικογράφος είμαι, ούτε τεχνικές γνώσεις έχω περί ποδοσφαίρου. Είμαι απλά μια οπαδός, πρώτα του ΑΠΟΕΛ και μετά του ποδοσφαίρου. Και ως οπαδός, έχω τις αγωνίες και προβληματισμούς που έχουμε όλοι, άλλοι πιο πολύ και άλλοι πιο λίγο.

Δεν μου άρεσε η ομάδα χθες. Χωρίς περιστροφές, αυτό που είδα στο γήπεδο, κατ΄αρχή, ΔΕΝ ήταν ΟΜΑΔΑ. Ήταν 10 ποδοσφαιριστές που φαινόντουσαν αποσυντονισμένοι, χωρίς συγκέντρωση, λίγο πολύ λες και πρώτη φορά έπαιζαν μαζί και προσπαθούσαν να μαντέψουν το τι έπρεπε να κάνουν. Υπήρξαν κάποιες αναλαμπές που θύμιζαν ΑΠΟΕΛ, αλλά περιορίστηκαν σ΄αυτό μόνο, στις αναλαμπές.

Και οι απλοϊκοί προβληματισμοί μου είναι:

 

1. Στο 1ο "δείγμα" ντέρμπι με Απόλλωνα φάνηκε καθαρά ότι το σύστημα 4-4-2 δεν μας βγαίνει με ομάδες που μας αντιμετωπίζουν επιθετικά. Το μειονέκτημα ενός παίκτη λιγότερου στο κέντρο δείχνει ότι χαλά την όλη συνοχή της ομάδας. Γιατί λοιπόν το επιλέξαμε για το ντέρμπι με τον "αιώνιο";
2. Στο προηγούμενο παιχνίδι, πολύ σωστά, ο προπονητής μας άλλαξε το σύστημα στο ημίχρονο, και αμέσως φάνηκε ότι η ομάδα βρήκε τα πόδια της και λειτουργούσε ως ΟΜΑΔΑ. Ανεξαρτήτως αδυναμιών, κυρίως λόγω μη ικανοποιητικής απόδοσης παικτών-κλειδιά. Γιατί λοιπόν σε αυτό το ντέρμπι δεν έγινε κάτι ανάλογο, αφού δεν επιλέγηκε από την αρχή το 4-3-3 (ή 4-5-1);
3. Όταν τελικά έγινε η αλλαγή του σχήματος με την είσοδο του Μπενασούρ, και όταν προέκυψε το απρόοπτο του τραυματισμού του Ατόρνο (αφού είχαν ήδη γίνει αλλαγή Μαντούκα-Μπίδης), γιατί δεν μπήκε μέσα ο Σέρτζιο, να ανέβει δεξί εξτρέμ ο Σολωμού, και να διατηρήσουμε το σύστημα που μόλις είχαμε εφαρμόσει; Πιο ασφαλές ήταν δηλαδή να παίξει ο Μπενασούρ δεξί εξτρέμ; Ενώ με Σολωμού δεξιά και Αλωνεύτη αριστερά, και με τον Μπενασούρ να δημιουργεί παιχνίδι, πολύ περισσότερες πιθανότητες θα είχαμε για κάτι καλό παρά με τη διάταξη που επιλέγηκε. Και αυτό δεν το λέω εκ των υστέρων, πρέπει να ομολογήσω ότι μόλις αντιλήφθηκα πως ο Ατόρνο δεν θα συνεχίσει, ανέμενα αυτή ακριβώς την αλλαγή (είσοδο Μάριο Σέρτζιο).
4. Την περίοδο 2010-11 πήραμε το πρωτάθλημα διότι είχαμε πολυφωνία στο σκοράρισμα, και ιδιαίτερα από τα εξτρέμ μας (Μαντούκα, Μπίδης, Τρισκό). Από αυτούς, οι δύο είναι ακόμα στην ομάδα, ενώ έχει προστεθεί ο Αλωνεύτης, ο οποίος απέδειξε ότι μπορεί να βοηθήσει σημαντικά. Γιατί λοιπόν κάνουμε πειράματα σε κρίσιμες στιγμές ενός τέτοιου αγώνα;
5. Το σημερινό ήταν ένα δύσκολο τεστ για το Στάθη Αλωνεύτη. Και φάνηκε ότι ίσως ήταν πολύ νωρίς, ίσως δεν ήταν ακόμα έτοιμος ψυχολογικά να αντεπεξέλθει σ'αυτό το τεστ. Γιατί δεν αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο;

Πολύ πιθανόν τα πιο πάνω να είναι απλοϊκοί προβληματισμοί. Ούτε στις προπονήσεις είμαι, ούτε σε τι κατάσταση βρίσκεται ο κάθε ποδοσφαιριστής ξέρω, ούτε στο μυαλό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς μπορώ να μπω. Βλέπω απλά την ομάδα στο γήπεδο, την εξέλιξη του αγώνα, και εκφράζω τους προβληματισμούς μου. Προβληματισμοί για τους οποίους δεν μπορώ να βρω προφανείς απαντήσεις.

Δεν θα αναλύσω την απόδοση των ποδοσφαιριστών. Είναι φανερό όμως ότι στην πλειοψηφία τους έχουν μειωμένη απόδοση. Για ποιο λόγο;

Δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι παίκτες-κλειδιά έχουν κορεστεί στον ΑΠΟΕΛ. Αν συμβαίνει αυτό, τότε επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος αυτό να αλλάξει, ή να φύγουν.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είπε σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου ότι "παρόλο που ο ΑΠΟΕΛ είναι στην ουσία μια νέα ομάδα που ξεκινά από το μηδέν, οι προσδοκίες αντίθετα συνεχίζουν απ΄εκεί που τις άφησε η προηγούμενη ομάδα".

Αυτό όμως το ήξερε, ότι δηλαδή οι προσδοκίες θα παρέμεναν μεγάλες, όταν δημιουργούσε τη νέα ομάδα. Και άρα θα έπρεπε να φροντίσει να κάνει αυτές τις αλλαγές/προσθήκες που θα σμίκρυναν το χάσμα μεταξύ νέας ομάδας και προσδοκιών. Όπως για παράδειγμα οι προσθήκες της "τελευταίας στιγμής" Αλέξανδρος Τζιόλης και Χρήστος Καρυπίδης, οι οποίοι, αν και δεν έκαναν προετοιμασία με την ομάδα, αποτελούν δύο από τους σταθερά πιο καλούς παίκτες σε κάθε παιχνίδι. Δηλαδή, αν και αποτελούν τα νεώτερα μέλη της "ομάδας που ξεκινά από το μηδέν", εν τούτοις ανταποκρίνονται, και με το παραπάνω, στις προσδοκίες που δημιούργησε η προηγούμενη ομάδα.

Κατά συνέπεια, άλλος ένα απλοϊκός προβληματισμός είναι: μήπως κάποιες από τις προσθήκες που έγιναν δεν ήταν οι κατάλληλες για να ανταποκριθούν στις προσδοκίες αυτές;

Όπως και νά'χει, εξακολουθώ να εμπιστεύομαι τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, έστω και αν κάποιες φορές με απογοητεύει. Ίσως αυτή η απογοήτευση είναι απόρρεια της άγνοιάς μου για πολλά πράγματα που αφορούν την ομάδα. Ίσως της υπέρμετρης αγωνίας μου για τον ΑΠΟΕΛ και την εικόνα που βγάζει προς τα έξω. Ίσως του εγωισμού μιας οπαδού που θέλει οι πάντες να θαυμάζουν την ομάδα της, ακόμα και οι αντίπαλοι. Ίσως και ενός συνδυασμού των πιο πάνω.

Το 2010 είχαμε πει (και οπαδοί, και κάποιοι ποδοσφαιριστές) ότι το "χαρήσαμε το πρωτάθλημα".

Το 2012, λόγω κάποιων παραλείψεων (σύμφωνα με τις εκτιμήσεις εμάς, των οπαδών), έγινε το ίδιο που είχε γίνει το 2010.

Η κοινή συνισταμένη των δύο πιο πάνω περιπτώσεων ήταν η συμμετοχή της ομάδας στους ομίλους του Champions League, την πρώτη φορά με πολύ καλή παρουσία, και τη 2η με πέραν κάθε προσδοκίας παρουσία. Και τα δύο, λειτούργησαν ως "άλλοθι" και, παρόλο που όλοι λέγαμε ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί η απώλεια του πρωταθλήματος ΚΑΙ τις δύο φορές, το δεχθήκαμε χωρίς ιδιαίτερη "μουρμούρα".

Φέτος όμως είναι αλλιώς. Φέτος ΔΕΝ υπάρχει άλλοθι. Και η δικαιολογία της "νέας ομάδας" δεν θα γίνει αποδεκτή. Διότι, πολύ απλά, τα παραδείγματα Τζιόλη και Καρυπίδη δείχνουν ότι θα μπορούσε ΚΑΙ να δημιουργηθεί νέα ομάδα ΚΑΙ να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιούργησε η προηγούμενη.

Τα πολλά λόγια, λοιπόν, είναι φτώχια.

Όποιος κι αν είναι ο λόγος που η ομάδα δεν λειτουργεί ως ΟΜΑΔΑ και ως ΑΠΟΕΛ, πρέπει να εντοπιστεί και να λυθεί ΑΜΕΣΑ.

Η πίστωση χρόνου τελειώνει.

Δεν θα υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ αν χαθεί αυτό το πρωτάθλημα.

Όχι φέτος, όχι με ΟΛΑ τα θετικά δεδομένα που είχαμε (και έχουμε) στη διάθεσή μας.

Ίσως ακούγεται απόλυτο, αλλά είναι η πραγματικότητα.

Η απλή και χωρίς πολλά λόγια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΕΛ!