Όντως, "τους είχαμε". Ε και;

Το αποτέλεσμα μετρά. Και το αποτέλεσμα λέει ότι χάσαμε μια χρυσή ευκαιρία να μπούμε στα πλεϋ οφς πρώτοι. Γιατί η απώλεια βαθμών για αέλ στην τελευταία αγωνιστική είναι παραπάνω από πιθανή.


Εδώ και μέρες, κάποιοι λίγοι από μας, φωνάζαμε για την ανάγκη να επικεντρωθούμε στο ντέρμπι (ποιο;) και να δημιουργήσουμε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να βοηθήσουμε τους ποδοσφαιριστές μας να επικεντρωθούν σ'αυτό και να βγάλουν στο γήπεδο το δικό μας πάθος.

Αντ΄αυτού, ακόμα και λίγες ώρες πριν το ματς, το μόνο που κυριαρχούσε παντού ήταν ο εκνευρισμός και η απογοήτευση για τα εισιτήρια του ΑΠΟΕΛ-Ρεάλ. Ελάχιστοι ασχολούνταν με το ματς της Παρασκευής. Οι υπόλοιποι θυμήθηκαν το πρωί της μέρας του αγώνα να "παθιαστούν". Ε δεν πάει έτσι.

Σε τέτοιους αγώνες, το πάθος και η πόρωση πρέπει να προϋπάρχουν για μέρες. Για να περάσουν σιγά σιγά στους ποδοσφαιριστές μας και να μετουσιωθούν σε δικό τους πάθος και πόρωση μέσα στο γήπεδο, την ώρα του ματς.

Οι ποδοσφαιριστές μας ΔΕΝ είναι μηχανές, για να τους ρυθμίζουμε όποτε θυμηθούμε και όπως θέλουμε. Είναι άνθρωποι. Άνθρωποι οι οποίοι την Τρίτη έχουν ραντεβού με τη σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα τους. Χρειάζονταν τη βοήθειά μας, και εμείς τους εγκαταλείψαμε. Απλά πράγματα.

Ναι, "τους είχαμε". Άνετα. Αυτό δεν ήταν ντέρμπι, ήταν ματς μεταξύ μιας δυνατής ομάδας και μιας μικρομεσαίας. Μου θύμισε έντονα το ματς με ΕΝΠ λίγες μέρες πριν. Ακόμα και στο 1ο ημίχρονο, πριν την αποβολή του Αλωνεύτη. Ήταν σαφής η διαφορά δυναμικότητας, ήταν σαφές ότι ο στόχος των αντιπάλων ήταν να μην ηττηθούν. Με κάθε τρόπο.

Ποιο ντέρμπι ρε παιδιά; Είδε κανείς κανένα ντέρμπι χθες; Το ματς χθες ήταν η τρανή απόδειξη της αλλαγής που έχει σημειωθεί στο συσχετισμό δυναμικότητας των δύο ομάδων. Όπως απόδειξη ήταν και οι πανηγυρισμοί τους που εξασφάλισαν την ισοπαλία. Λες και έπαιζε ο ΑΠΟΕΛ με τη Ρεάλ και πήρε ισοπαλία ένα πράγμα. Ε ναι, σε αυτή την περίπτωση το πανηγυρίζεις. Εκ των πραγμάτων.

Ναι, "τους είχαμε". Αλλά η ευθύνη για το ότι δεν τους κερδίσαμε, βαραίνει πρώτα εμάς τους οπαδούς. Οι ποδοσφαιριστές μας έκαναν ότι μπορούσαν υπό τις περιστάσεις. Ρίσκαραν τη σωματική τους ακεραιότητα διεκδικώντας τη νίκη μέχρι το τελευταίο λεπτό, παρόλο που οι "χασάπηδες" των αντιπάλων μπορούσαν να τους κάνουν τη ζημιά με τον τρόπο που έπαιζαν. Και η ζημιά σε αυτή την περίπτωση θα σήμαινε απουσία από το ιστορικό ραντεβού. Και όμως, το πάλεψαν. Φιλότιμα.

Εμείς τι κάναμε; Απλά τους εγκαταλείψαμε τη στιγμή που μας χρειάζονταν, τη στιγμή που έπρεπε να τους δίναμε την ώθηση γι αυτό το κάτι παραπάνω.

Επαναλαμβάνω: σε τέτοιους αγώνες ΔΕΝ αρκεί να παθιαζόμαστε την ώρα του ματς. Το πάθος και η πόρωση πρέπει να προϋπάρχουν για μέρες. Για να διαπεράσουν τους ποδοσφαιριστές μας και να μετουσιωθούν σε μια ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ παρουσία στο γήπεδο.

Το "ντέρμπι" μου άφησε μια πικρή γεύση. Και το τι γινόταν μέρες πριν, και το τι έγινε κατά τη διάρκεια του ματς, και το τι έγινε μετά.

Αγαπώ το ποδόσφαιρο, με συναρπάζει, είναι ένα άθλημα που μπορεί να δημιουργήσει κοινωνικά δεδομένα, να ανατρέψει την αρνητική ψυχολογία του κόσμου λόγω άλλων καταστάσεων, να ενώσει, να περάσει μηνύματα, να χαρίσει δυνατές συγκινήσεις.

Δυστυχώς όμως, είναι και ένα άλλοθι για τη δράση ψυχοπαθών δολοφόνων. Και μην ακούσω κανένα να αποκαλεί αυτούς που προσπάθησαν να πυρπολήσουν δύο συνανθρώπους μας, "ανεγκέφαλους". Δεν ήταν ανεγκέφαλοι αυτοί που έκαναν τέτοιο πράγμα. Ήταν ψυχοπαθείς δολοφόνοι. Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ για τέτοιες πράξεις απανθρωπιάς και αγριότητας.

Μπράβο στους οργανωμένους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ που βρέθηκαν εκεί και έσωσαν τα δυο παιδιά έστω και την υστάτη. Γιατί όμως δεν παρέδωσαν τους ψυχοπαθείς στην αστυνομία; Είναι επικίνδυνο να κυκλοφορούν τέτοια άτομα ανάμεσά μας. Τέτοιες συμπεριφορές ΔΕΝ είναι περιστασιακές. Κάποια στιγμή κάποιος άλλος θα τους "ενοχλήσει" με τη συμπεριφορά του, και θα συμπεριφερθούν ξανά με τον ίδιο τρόπο. Και αυτή τη φορά μπορεί τα θύματα να μην την γλιτώσουν, μπορεί τα θύματα να είναι το δικό σου παιδί, αδελφός, σύζυγος.

Και φυσικά, δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι η αστυνομία ΗΤΑΝ ΑΠΟΥΣΑ από τον κυκλικό κόμβο παρά του ΓΣΠ την ώρα αποχώρησης των φιλάθλων ενός ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ αγώνα. Αναμενόμενο.

Τι είπαν οι της UEFA στην πρόσφατη έκθεσή τους; "The police was there. That's it.". Λάθος. Η αστυνομία ΔΕΝ ήταν καν εκεί. Εκεί που θα έπρεπε να ήταν.

Ναι, αγαπώ το ποδόσφαιρο. Από χθες βράδυ όμως νοιώθω μια παγωμάρα μέσα μου. Περίμενα να τελειώσει το "ντέρμπι" για να επικεντρωθώ στο ματς με τη Ρεάλ, να το ζήσω στο φουλ, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Αλλά δεν μου βγαίνει.

Και κλείνοντας, να θυμίσω ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, με τα πρωτόγνωρα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί φέτος, αν θέλουμε πρωτάθλημα πρέπει ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ να παίξουμε μπάλα. Εντός και εκτός γηπέδων. Και η συμπεριφορά μας τις μέρες πριν το ντέρμπι κάθε άλλο από το ότι θέλουμε το πρωτάθλημα έδειχνε. Και πήραμε αυτό που μας άξιζε.

Ναι, "τους είχαμε". Ε και;