Αναρτήσεις
10 ώρες ανατριχίλας, συγκίνησης, αναμνήσεων, υπερηφάνειας, θαυμασμού. Αμέτρητες οι στιγμές όπου τα μάτια έτσουζαν από τα δάκρυα. Και πολλές φορές αυτά ξέφευγαν και κυλούσαν.
Αλήθεια, συνειδητοποιήσαμε πόσο ευλογημένοι είμαστε όλοι εμείς που τα ζήσαμε; Πιστεύω πως όχι.
Μία θήκη, 4 DVD, ένα τρανταχτό μήνυμα: Ενωμένοι, με ταπεινότητα, σκληρή δουλειά, όραμα και αποφασιστικότητα, ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στο ποδόσφαιρο.
Δεν έχει σημασία πόσο μικρός και αδύναμος είσαι. Αν το λέει η καρδιά σου, αν το αποζητά η ψυχή σου, αν δουλέψεις σκληρά και επικεντρωμένα στο στόχο σου, ΜΠΟΡΕΙΣ.
Αυτό ήταν και το μήνυμα της πορείας αυτής στους ανά το παγκόσμιο υποστηρικτές του ΑΠΟΕΛ. Σ΄αυτούς που πρώτη φορά άκουγαν το όνομα της ομάδας μας, που πρώτη φορά άκουγαν ίσως τη λέξη Κύπρος. Δεν ήταν ΑΠΟΕΛίστες όλοι αυτοί, και ούτε έγιναν. Υποστήριζαν όμως τον ΑΠΟΕΛ ακριβώς γιατί οι επιτυχίες του αποτελούσαν γι αυτούς απτή απόδειξη ότι και ο μικρός και ο αδύναμος, υπό προϋποθέσεις, ΜΠΟΡΕΙ.
Η επόμενη μέρα
Έχουμε ήδη εισέλθει στην "επόμενη μέρα". Φορτωμένοι αναμνήσεις, οι οποίες μας γεμίζουν με τεράστιες προσδοκίες. Και αυτό είναι το δύσκολο τώρα πια.
Ήδη αρκετοί από τους ήρωες που συνέβαλαν στην ονειρική πορεία δεν βρίσκονται πια στον ΑΠΟΕΛ. Η ομάδα-όνειρο, η αγαπημένη, δεν είναι η ίδια πια. Αλλά οι προσδοκίες εξακολουθούν να είναι μεγάλες. Ο πήχυς έχει μπει πολύ ψηλά, και όσες φορές κι αν μας πουν ότι αυτό που έγινε είναι αδύνατο να ξαναγίνει στα επόμενα πολλά χρόνια, εμείς το ακούμε βερεσέ.
Το μήνυμα ήταν τρανταχτό. Και αφού έγινε μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει. Με την ίδια ταπεινότητα, την ίδια ομοψυχία, το ίδιο όραμα, την ίδια πίστη, την ίδια σκληρή δουλειά. Η συνταγή δοκιμάστηκε και πέτυχε. Τα συστατικά της δεν τα βρίσκεις εύκολα βέβαια, αλλά υπάρχουν. Και αφού υπάρχουν, στο χέρι μας είναι να τα (ξανα)βρούμε.
Ο κίνδυνος
Όταν η επιτυχία είναι μεγάλη και απρόσμενη, είναι και επικίνδυνη. Πάμπολλες φορές επιβεβαιώθηκε το "Μεγάλη μου επιτυχία, ΕΣΥ, η καταστροφή μου". Και αυτό γιατί η μεγάλη επιτυχία κουβαλά μαζί της και πολλά κακά. Όπως την έπαρση που εκτοπίζει με συνοπτικές διαδικασίες την ταπεινότητα, την επικέντρωση στο "εγώ" αντί του "εμείς", τη χαλαρότητα η οποία υποσυνείδητα έρχεται από την "ψευδαίσθηση" ότι έγινες παντοδύναμος και άρα δεν χρειάζεται πλέον να δουλεύεις τόσο σκληρά. Και χωρίς να το καταλάβεις, τα συστατικά της επιτυχίας που είχες εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνουν η έπαρση, το "εγώ" και η χαλαρότητα.
Και όμως. Όταν γνωρίζεις την παγίδα, είναι τόσο απλό να την αποφύγεις. Και ταυτόχρονα τόσο χαζό να πέσεις μέσα.
Η ασπίδα
"Don't let your memories be greater than your dreams" (Μην αφήσεις τις αναμνήσεις σου να είναι μεγαλύτερες από τα όνειρά σου). Αυτό για μένα αποτελεί την καλύτερα ασπίδα προφύλαξης των συστατικών της επιτυχίας. Γιατί όσο τα όνειρά σου είναι μεγαλύτερα από τις αναμνήσεις σου, τόσο πιο μακριά βάζεις τους στόχους, άρα εξακολουθείς να νοιώθεις "μικρός και αδύναμος" μπροστά τους. Και όταν νοιώθεις μικρός και αδύναμος, τότε ούτε η έπαρση βρίσκει χώρο να σε καταλάβει, ούτε το "εγώ", ούτε η χαλαρότητα.
Ας βάλουμε λοιπόν τον πήχυ πιο ψηλά. Ας ονειρευτούμε πιο μακριά.
Όταν ο στόχος είναι συγκεκριμένος και τα συστατικά της επιτυχίας που ήδη δοκίμασες και απέδωσαν διαφυλαχθούν, αργά ή γρήγορα θα τον πετύχεις. Μια δυο τρεις θα τον κατακτήσεις.
Προσοχή λοιπόν από την παγίδα του "ανεπανάληπτου". Υποσυνείδητα σε κάνει να χαλαρώσεις, να χαμηλώνεις τον πήχυ και να δίνεις έδαφος σε όλα τα "κακά" της επιτυχίας να εισβάλουν και να σε καταλάβουν.
Ταπεινότητα και όχι έπαρση.
"Εμείς" και όχι "Εγώ".
Σκληρή δουλειά και όχι χαλαρότητα.
Μεγάλα όνειρα και όχι αναμνήσεις.
Πάμε λοιπόν να ανατρέψουμε το "ανεπανάληπτο" με μεγαλύτερες επιτυχίες.
Γιατί,
Μόνο αν κοιτάς ψηλότερα ανεβαίνεις.
Μόνο αν κοιτάς μπροστά προχωράς.
Αν μείνεις με τις αναμνήσεις, τότε θα καταλήξεις εκεί, πίσω, μαζί τους.
Έτσι θα ανατρέψουμε το "ανεπανάληπτο".
Έτσι θα ανεβάσουμε ΨΗΛΑ, ΨΗΛΟΤΕΡΑ ΤΟ ΘΡΥΛΟ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου