Το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ποδόσφαιρο

Όχι, δεν ήταν έκπληξη η ηγετική συνέντευξη τύπου που έδωσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς την περασμένη Πέμπτη. Δεν ήταν έκπληξη που υπεραμύνθηκε του δικού του τρόπου λειτουργίας ως προπονητής έναντι των "απαιτήσεων" οπαδών και δημοσιογράφων για την "είδηση". Δεν ήταν έκπληξη που είπε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη και έγινε ασπίδα για την ΟΜΑΔΑ και τους ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ του έναντι της λασπολογίας που επιχειρήθηκε με αφορμή το ατυχές συμβάν με το πρόβλημα υγείας του Μποαβεντούρα.

Τίποτα απ΄όλ΄αυτά δεν αποτέλεσε έκπληξη για μένα, και λογικά δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανένα που παρακολουθεί τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς τα τελευταία 5 σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στην Κύπρο.

Αυτό που με εξέπληξε, και που δεν σχολιάστηκε από ΚΑΝΕΝΑ, ήταν η δήλωσή του ότι "ως ομάδα χρειαζόμαστε χρόνο και δουλειά, γι αυτό και ήθελα να προκριθούμε στους ομίλους του Europa League, για να έχουμε πολλά παιχνίδια και να δουλεύουμε την ομάδα μέσα από αυτά".

Τελικά, ο τρόπος που αντιμετωπίζει και αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που όλοι οι υπόλοιποι, οπαδοί και δημοσιογράφοι, το αντιλαμβανόμαστε.


Λογικά, ένας προπονητής που η μοναδική του έγνοια είναι να έχει καλά αποτελέσματα με πρώτιστο στόχο την προσωπική του καταξίωση και προβολή, δημιουργώντας (ή, στη δική του περίπτωση, ενισχύοντας) την εικόνα του "προπονητή-success story", από τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι η ομάδα ως ΟΜΑΔΑ έχει ακόμα σοβαρές αδυναμίες και θέλει δουλειά, θα αντιμετώπιζε τον αποκλεισμό ως "ευλογία", αφού σε περίπτωση πρόκρισης οι πιθανότητες καλής παρουσίας (υπό τα δεδομένα) θα ήταν πολύ μικρές.

Προσωπικά, και κρίνοντας από το βαθμό ετοιμότητας που έδειξε η ομάδα στους Ευρωπαϊκούς αγώνες, καθόλου δεν λυπήθηκα που αποκλειστήκαμε. Και είμαι απόλυτα ειλικρινής σ'αυτό που λέω. Διότι η οπαδική μου περηφάνεια θα κινδύνευε σοβαρά σε περίπτωση που ο ΑΠΟΕΛ προκρινόταν μεν, αλλά δεν ανταποκρινόταν αξιοπρεπώς στις ανάγκες της Ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Η οπαδική μου περηφάνεια δεν ενδιαφερόταν για τις πιθανές ευεργετικές συνέπειες που θα είχε ο αυξημένος αριθμός παιχνιδιών στην προσπάθεια που γίνεται για να φτάσει η ομάδα σε ένα καλό επίπεδο αγωνιστικής ετοιμότητας και ομοιογένειας. Ως οπαδός, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ομάδα μου να με κάνει περήφανη όπου και όποτε αγωνίζεται. Γι αυτό, και ως οπαδός, σκέφτηκα ότι ο αποκλεισμός, υπό τα δεδομένα, ήταν το καλύτερο πράγμα που μας συνέβηκε. Διότι δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση η ΟΜΑΔΑ ΜΟΝΤΕΛΟ που έκανε την Ευρώπη να παραμιλά, να "ξεπέσει" στα μάτια του κόσμου μέσα από κακές εμφανίσεις λόγω ανετοιμότητας.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς όμως δεν αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο με τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε όλοι εμείς. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι απόλυτα συγκεντρωμένος και επικεντρωμένος στη ΔΟΥΛΕΙΑ που πρέπει να κάνει για να φέρει την ομάδα σταδιακά (και όσο πιο σύντομα γίνεται) στο επίπεδο που πιστεύει ότι μπορεί να αυτή να φτάσει. Και αφού αυτή η δουλειά γίνεται καλύτερα μέσα από παιχνίδια, αυτό ακριβώς επιθυμούσε. Χωρίς να σκεφτεί τις προσωπικές συνέπειες που θα είχαν πιθανές κακές εμφανίσεις ή/και κακά αποτελέσματα.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει μια συγκεκριμένη δουλειά να κάνει και ένα συγκεκριμένο όραμα να υλοποιήσει. Δεν βλέπει το ποδόσφαιρο με τα δικά μας μάτια, δεν το αντιλαμβάνεται με τη δική μας αντίληψη. Παρόλο που γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο εμείς σκεφτόμαστε και λειτουργούμε, δεν αποπροσανατολίζεται από το στόχο και το όραμά του. Δεν πέφτει στην παγίδα του "πρόσκαιρου κέρδους" για να ικανοποιήσει την οπαδική απαίτηση. Βλέπει μπροστά και σκέφτεται τον ΑΠΟΕΛ που αυτός οραματίζεται και με ποιον τρόπο θα καταφέρει να τον φτιάξει όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο σύντομα. Έστω κι αν αυτό προϋποθέτει προσωρινό προσωπικό "κόστος".

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς εφαρμόζει κατά γράμμα αυτό που πολλοί λέμε σε διάφορες περιπτώσεις: "Δεν χάνει το δάσος για το δέντρο". 

Ναι, ήταν έκπληξη για μένα το ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήθελε να προκριθούμε για να μπορεί να δουλέψει καλύτερα (και όχι για να επαναλάβει τα "θαύματα" της προηγούμενης περιόδου). Είμαι σίγουρη ότι γνώριζε τις δυνατότητες της ομάδας του τη δεδομένη στιγμή, και γνώριζε επίσης ότι θα έπαιρνε μεγάλο ρίσκο όσον αφορά την "Ευρωπαϊκή εικόνα" του ΑΠΟΕΛ, αλλά και για την προσωπική του εικόνα, παίζοντας στους ομίλους με ανέτοιμη ομάδα. Δεν άφησε όμως αυτό τον κίνδυνο να τον πτοήσει. Αφού η ομάδα χρειάζεται παιχνίδια για να φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα, και αφού η παρουσία της στους ομίλους θα εξασφάλιζε αυτά τα παιχνίδια, τότε αυτό ακριβώς επιθυμούσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, και γι αυτό ακριβώς το λόγο. Ανεξαρτήτως ρίσκου και προσωπικής "καταξίωσης".

Εδώ βέβαια κάποιος θα μπορούσε να προτάξει το επιχείρημα "ας μην ξήλωνε την ομάδα να μην είχε και το ρίσκο". Ένα επιχείρημα που άκουσα αμέτρητες φορές από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα.

Γιατί όμως "ξήλωσε" την ομάδα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς; Είναι μήπως βλάκας, άσχετος ή αυτο-καταστροφικός;

Ή μήπως επικεντρώνεται στο μακροχρόνιο "κέρδος" και όχι στο πρόσκαιρο;

Όπως ο ίδιος δήλωσε σε προηγούμενη συνέντευξη τύπου ( https://www.youtube.com/watch?v=E3qboZK90E0 12:32), είχαν μπει κάτω συγκεκριμένα σενάρια για το πώς θα αντιμετωπιζόταν ο προγραμματισμός για τη νέα περίοδο, πριν ακόμα τελειώσει η προηγούμενη:

• Σενάριο 1 - η ομάδα έπαιρνε πρωτάθλημα και άρα θα αγωνιζόταν στα προκριματικά του Champions League 
• Σενάριο 2 - η ομάδα δεν έπαιρνε πρωτάθλημα και θα αγωνιζόταν στα προκριματικά του Europa League
• Σενάριο 3 - η ομάδα έμενε εκτός Ευρωπαϊκών προκριματικών. 

Όπως είχε δηλώσει τότε, αν γινόταν το (1) τότε υποχρεωτικά θα διατηρούσε το βασικό κορμό της ομάδας με κάθε θυσία, παρόλο που αυτό περίκλειε το ρίσκο των "καμένων" ποδοσφαιριστών λόγω της περσινής υπερπροσπάθειας. Στις περιπτώσεις του (2) και (3) όμως, είχε αποφασισθεί όπως γίνει ανανέωση της ομάδας με στόχο τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος και τη δημιουργία του νέου βασικού κορμού που θα οδηγούσε την ομάδα εκ νέου στους ομίλους του Champions League.

Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω, ας δούμε τους πιθανούς λόγους που οδήγησαν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην απόφαση να "ξηλώσει" την ομάδα-όνειρο του 2011-12:

1. η ομάδα δεν πήρε το πρωτάθλημα 2011-12, άρα δεν θα αγωνιζόταν στα προκριματικά του Champions League
2. ο βασικός κορμός της ομάδας-όνειρο 2011-12 περιλάμβανε προδοσφαιριστές ηλικίας 32 ετών και άνω. Αυτό σημαίνει ότι η υπερπροσπάθεια της προηγούμενης περιόδου πολύ πιθανόν να τους είχε ήδη "κάψει" βιολογικά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βασιστεί πάνω τους για την προσπάθεια κατάκτησης του πρωταθλήματος 2012-13, αλλά πολύ περισσότερο για την προσπάθεια εισόδου στους ομίλους του Champions League. Κάτι που θα σήμαινε ότι θα υποχρεωνόταν το καλοκαίρι του 2013 να προβεί τελικά στην ανανέωση του βασικού κορμού, πολύ πιθανόν προ των πυλών αγωνιστικών υποχρεώσεων για τα προκριματικά του Ch.L.
3. οι ποδοσφαιριστές του ΑΠΟΕΛ, λόγω του γεγονότος ότι οι Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της ομάδας ξεκινούν πολύ νωρίς, έχουν ελάχιστο χρόνο για ξεκούραση μεταξύ της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου και της νέας, κάτι που δεν ισχύει για τους ποδοσφαιριστές άλλων Ευρωπαϊκών ομάδων που καλούνται να αγωνιστούν σε αντίστοιχα μεγάλο αριθμό παιχνιδιών σε μια περίοδο. Άρα, η "προχωρημένη" ηλικία σε αυτή την περίπτωση αποτελεί ένα σοβαρό μειονέκτημα, αφού και νεώτεροι ποδοσφαιριστές που ήταν βασικοί στον ΑΠΟΕΛ πέρσι (Πίντο, Μοράις, Χαραλαμπίδης) έδειξαν φανερά καταπονημένοι στα πρώτα παιχνίδια της νέας περιόδου.

Έχοντας λοιπόν όλα τα πιο πάνω στο μυαλό μας, μπορούμε να καταλάβουμε ότι, ενώ εμείς οι οπαδοί αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο απλοϊκά και κοντόφθαλμα, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς το αντιμετωπίζει ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ και ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. Δεν τον ενδιαφέρει το πρόσκαιρο "κέρδος", αλλά η δημιουργία μιας ομάδας που να καταφέρνει να πραγματοποιεί σημαντικές Ευρωπαϊκές πορείες ανά 2ετία, κάτι που για τα Κυπριακά δεδομένα είναι ίσως το μέγιστο που μπορεί κάποιος, ρεαλιστικά, να πετύχει αυτή τη στιγμή.

Ας δούμε τώρα και τις μεταγραφές που έγιναν στην προσπάθεια ανανέωσης της ομάδας, και την ατέρμονη κριτική αναφορικά με αυτές. Αν δούμε τους νέους παίκτες ως σύνολο και με βάση του τι έδειξαν έως τώρα, είναι φανερό ότι έχουμε φέρει και εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, και καλούς, και μέτριους. Αν αφήσουμε έξω τους εξαιρετικούς, τότε οι καλοί έχουν πιθανότητες να γίνουν από πολύ καλοί έως εξαιρετικοί, και οι μέτριοι καλοί. Ίσως να υπάρξουν και 1-2 περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που τελικά δεν θα μας "βγουν", κάτι που είναι απόλυτα φυσικό σε ένα συνολικό αριθμό 9 μεταγραφών.

Ίσως να μπορούσαμε να αποφεύγαμε τους μέτριους ποδοσφαιριστές; Ίσως.
Ίσως να μπορούσαμε να αποφεύγαμε τους ποδοσφαιριστές που πιθανόν δεν θα μας "βγουν"; Ίσως.

Καλά κάνουμε όμως να θυμόμαστε πάντα ότι "PERFECT TEAMS ARE MADE OF IMPERFECT PEOPLE". Κάτι που αποδείχθηκε και στο διεθνές ποδόσφαιρο πολλές φορές.

Συνεχίζοντας λοιπόν να παρακολουθώ και να αναλύω τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ένα ομολογουμένως ζωντανό "πανεπιστήμιο" για μένα, καταλήγω ότι, στο τέλος τέλος....

ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ! Κι ας μένω ένα χρόνο εκτός Ευρώπης ανά 2ετία.

Διαβάστε επίσης το σημερινό άρθρο του Νικόλα Γωγάκη (kerkida.net) που επίσης αναφέρεται στην ουσία των δηλώσεων του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στη συνέντευξη τύπου της προηγούμενης Πέμπτης. Συμφωνώ απόλυτα με το Νικόλα, ο μοναδικός δημοσιογράφος που είδε και την ουσία, πέραν των "special effe".http://www.kerkida.net/apoel/item/46949-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B5