Πάμε πίσω, να κάνουμε τα πρώτα βήματα

Κάθε φορά που υπάρχει αγωνιστική Champions League, τρελλαίνομαι. Οι αναμνήσεις είναι τόσο νωπές, τόσο έντονες, που είναι αδύνατο να με αφήσουν να ησυχάσω. Αμέτρητες σκέψεις γίνονται ένα κουβάρι στο μυαλό μου, απίστευτες εικόνες περνούν μπροστά στα μάτια μου ξανά και ξανά....

Και σκέφτομαι: Ποιας άλλης ομάδας οπαδός ένοιωσε τέτοια συναισθήματα; Υπήρξε ποτέ άλλη ομάδα του μεγέθους του ΑΠΟΕΛ που έφτασε τόσο ψηλά; Έφτασε ποτέ άλλη ομάδα στα προημιτελικά του Champions League, ξεκινώντας από το 2ο προκριματικό γύρο;

Κανείς οπαδός άλλης ομάδας δεν ένοιωσε ΠΟΤΕ αυτό που νοιώσαμε εμείς. Διότι καμιά άλλη ομάδα του μεγέθους του ΑΠΟΕΛ δεν έφτασε τόσο ψηλά. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα.

Πόσο δίκιο είχε ο Μουρίνιο που είχε πει τότε "θα περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβουν τι έχουν κάνει".

Και μετά σκέφτομαι: Αυτό που έγινε πέρσι ήταν ΑΦΥΣΙΚΟ. Είναι όπως ένα μωρό που μέχρι χθες μπουσουλούσε, σήμερα να τρέχει 100άρι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Κι αν, ως εκ θαύματος, γίνουν, θα έχουν συνέπειες.


Πρώτα μπουσουλάς, μετά κάνεις τα πρώτα ασταθή βήματα, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι, και όταν πια καταφέρεις να σταθείς γερά στα πόδια σου και με αυτοπεποίθηση, αρχίζεις να τρέχεις. Αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.

Μπήκαμε στους ομίλους του Ch.L. το 2009. Μπουσουλήσαμε μια χαρά, κάθε "πέσιμο" ήταν στα μαλακά και αφήσαμε πολλές υποσχέσεις. Φυσιολογικά πράγματα.

Ξαναμπήκαμε το 2011. Κανονικά, θα έπρεπε να παλέψουμε για την πρόκριση στους 32 του Europa League, κι αν το πετυχαίναμε να θεωρείτο ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Αν όχι, να δοκιμάζαμε την επόμενη φορά. Και έτσι, σιγά σιγά, φυσιολογικά, κάποια στιγμή θα χτυπούσαμε και τη 2η θέση που οδηγεί στους 16 του Ch.L. Και κάποτε, μετά από χρόνια σταθερής πορείας, ίσως να φτάναμε και στους 8. Αυτή θα ήταν μια φυσιολογική και ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ πορεία μιας ομάδας του μεγέθους του ΑΠΟΕΛ.

Αν γίνονταν έτσι τα πράγματα, τότε θα μας δινόταν και χρόνος να αναπροσαρμόσουμε σιγά σιγά και σταδιακά την ομάδα και τους στόχους μας, χωρίς το "βάρος" της εξωπραγματικής περσινής επιτυχίας. Μιας επιτυχίας που μας συγκλόνισε όλους σε τέτοιο βαθμό, που ψυχολογικά ΚΑΝΕΙΣ μας δεν κατάφερε να επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα.

Μήπως πρέπει λοιπόν να πάμε πίσω, στο 2010, και από το μπουσούλημα να περάσουμε σιγά σιγά στα πρώτα βήματα; Στόχος είναι σίγουρα η συμμετοχή στους ομίλους του Ch.L. Και τότε ήταν. Και αν με το καλό το καταφέρουμε, στόχος μας να είναι η πρόκριση στους 32 του Europa League. Στόχος ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟΣ που, αν επιτευχθεί, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Να προσπαθήσουμε να περπατήσουμε σταθερά και με αυτοπεποίθηση, "ξεχνώντας" το 100άρι του 2011-12. Να τα πάρουμε με τη σειρά, και να προσπαθήσουμε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα που ισχύει για μια ομάδα του μεγέθους του ΑΠΟΕΛ. Να αποτάξουμε από τους ώμους μας το "βάρος" του θαύματος που πέτυχε η ομάδα μας πέρσι.

Και είναι βάρος. Πολύ μεγάλο μάλιστα. Πάρα πολλοί έχουν καταστραφεί από τέτοια "ξεπετάγματα". Δεν κατάφεραν ποτέ να επανέλθουν στη φυσιολογική πορεία που θα έπρεπε κανονικά να είχαν ακολουθήσει, και από τα ύψη βρέθηκαν στα τάρταρα. Διότι, υποσυνείδητα, ποτέ δεν κατάφεραν να συμβιβαστούν με κάτι "λιγότερο", που στην πραγματικότητα, πριν το "ξεπέταγμα", θα το θεωρούσαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

Πάμε λοιπόν πίσω και να πιάσουμε τα πράγματα απ΄εκεί που τα αφήσαμε το Δεκέμβριο του 2009, και όχι τον Απρίλη του 2012.

Σε μια φυσιολογική πορεία, βήμα βήμα, όπως πρέπει να γίνονται τα πράγματα για να διατηρούνται οι φυσικές ισορροπίες.

Πίσω στα πρώτα βήματα λοιπόν. 

Και κάποτε, ίσως έρθει και το 100άρι.