Αναρτήσεις
Δύο χρόνια τώρα, σου γράφω και σου μιλώ. Δεν ξέρω αν με άκουσες ποτέ, αν διάβασες ποτέ αυτά που σου λέω.
Τα "έβαλα" μαζί σου, σε αποθέωσα, σε κατέκρινα, σε ευχαρίστησα, υποκλίθηκα. Σου άνοιξα την καρδιά μου, μοιράστηκα μαζί σου τη χαρά μου, την ανησυχία μου, τον εκνευρισμό μου...
Κάθε φορά που σου έγραφα, ήταν λες και σε είχα εδώ, μπροστά μου, και σου μιλούσα. Άλλοτε με θαυμασμό, άλλοτε με θυμό, άλλοτε με αγωνία... Αλλά, πάντα, ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, ο κόμπος στο λαιμό με εμποδίζει να μιλήσω.
Δεν θέλω να σε δω να φεύγεις. Πώς θα μπορούσα να δω άλλωστε, με θολά από τα δάκρυα μάτια.
Δεν ξέρω αν με άκουσες ποτέ. Και δεν θα το μάθω.
ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΡΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ!
ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΟΣΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΟ!
Και να θυμάσαι:
Φίλοι και εχθροί, σχετικοί και άσχετοι, ΜΑΣ ΖΗΛΕΥΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΒΑΝ.
Χαρά μου είσαι πραγματικά απίστευτη! Δεν έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου τόση αφοσίωση! Όμως πραγματικά είμαι σίγουρος ότι το αξίζει!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ μαλιστα τωρά εν φως φαναρι
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΩΡΑ εκατάλαβα γιατί ο Ιβαν φεύκει
γιατι εβαρεθηκε δεν αντεχε πιον
την κρεβατομουρμουρα τζαι τη λογοδιαροια του μλοκ σου
Ιβαν οπου τζαι να παεις θα πετυχεις
τα πολλα λογια εν φτωσια
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ