Επειδή μαζεύτηκαν πολλά... (για ΝτεΒι, Μόριτζ, Τζιμπούρ)

Πριν από οτιδήποτε άλλο, ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ!

 

Κατ΄αρχή οφείλω να χαιρετίσω τους αναγνώστες του blog μου μετά από μια μακρά περίοδο "σιωπής". Διάφοροι προσωπικοί λόγοι με κράτησαν μακριά αρκετό καιρό, συν το γεγονός ότι (μεταξύ μας) η Κύπρος δεν προσφέρεται για να εκφράζεται κάποιος δημόσια όταν υπογράφει αυτά που λέει.

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας ασχοληθούμε λίγο με την ανίατη αρρώστια μας που λέγεται ΑΠΟΕΛ.

Μετά το εντυπωσιακό μπάσιμο της Διοίκησης Πετρίδη (νταμπλ, τρεμπλ) και το δικό μας δικαιολογημένο ξέσπασμα (θυμίζω ότι η τελευταία φορά που νοιώσαμε ότι είχαμε καλό λόγο να πανηγυρίσουμε ήταν το Μάρτιο του '12 στην πρόκριση στους "8"), προσγειωθήκαμε όλοι στη σκληρή πραγματικότητα η οποία μας υπενθύμισε για ακόμα μια φορά πόσο δύσκολο είναι να είσαι μια ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ που αγωνίζεται σε ένα μικρό και ασήμαντο πρωτάθλημα.

Η νοοτροπία "παίκτες πολλοί, δεν έχουμε ανάγκη κανένα" που εφαρμόσαμε το καλοκαίρι του 2012 αποδείχθηκε τραγικά λανθασμένη. Ναι, παίκτες πολλοί, και καλοί, και αρκετοί απ΄αυτούς με λογικά κασέ, πολλοί απ΄αυτούς ελεύθεροι. Τα ερωτήματα είναι:

• μπορείς να τους βρεις και έγκαιρα;
• έρχονται στον ΑΠΟΕΛ που ήδη ξεκίνησε προετοιμασία (ενώ αυτοί κάνουν διακοπές);
• θα μπορέσουν να αποδώσουν ΑΜΕΣΑ (στα δύο πρώτα παιχνίδια) ούτως ώστε να αξιοποιήσεις τη μεγάλη ευκαιρία που έχεις να περάσεις στα play off του Champions League αντιμετωπίζοντας ομάδα που είναι του "χεριού" σου;

Το σύνολο που έφτιαξε ο Δώνης (με το υλικό που παρέλαβε) και με το οποίο κατέκτησε το νταμπλ ήταν αξιόλογο. Χρειαζόταν κάποιες προσεκτικές κινήσεις (αποδεσμεύσεις/προσθήκες) για να χτυπήσει με αξιώσεις την πόρτα των ομίλων του Τσ.Λ. για 3η φορά. Και επειδή ξεχνάμε εύκολα, να θυμίσω ότι μέχρι το Δεκέμβριο η ομάδα σερνόταν, ο προπονητής έκανε δηλώσεις του τύπου "πρέπει να αρχίσουμε να κερδίζουμε - είναι επικίνδυνο να συνηθίσουμε στις ήττες", οι παίκτες δεν είχαν καμιά αυτοπεποίθηση, η ομάδα δεν είχε "αέρα" νικητή. Όλα αυτά βέβαια άλλαξαν τον Ιανουάριο. Και τα άλλαξε ένας παίκτης, τον οποίο όπως και να αξιολογήσει κανείς (καλό, πολύ καλό, κλπ), σίγουρα θα του αναγνωρίσει ότι κουβαλά τον αέρα νικητή μαζί του. Και αυτόν τον αέρα έφερε στον ΑΠΟΕΛ.

Τόμας Ντε Βινσέντι

 

Ο Τόμας Ντε Βινσέντι δεν είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ούτε καν ο καλύτερος που θα μπορούσαμε να έχουμε. Σίγουρα μπορούμε να φέρουμε ισάξιο, ίσως και καλύτερο (πιο σταθερό, να μην είναι τόσο πολύ επιρρεπής στις κάρτες, κλπ). Είναι όμως παίκτης που ακόμα και στη χειρότερη του μέρα προσδίδει άλλη "αίσθηση" στην ομάδα. Είναι παίκτης που αφομοιώθηκε στον ΑΠΟΕΛ, ένοιωσε άνετα στην ομάδα, ήθελε να μείνει, ήθελε να παίξει Τσ.Λ. Είναι ο παίκτης που, με τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας αυτή τη στιγμή, έπρεπε να κρατήσουμε ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ στον ΑΠΟΕΛ και να χτίσουμε την επιθετική γραμμή γύρω του.

Το κόστος της απώλειας του ΝτεΒι είναι μεγάλο. Και εξηγούμαι:

• χρειάζεται χρόνος και ψάξιμο για να βρεθεί ο ισάξιος/καλύτερος, χρόνος που δεν έχουμε πια
• υπάρχει πάντα η πιθανότητα αυτός που θα έρθει να μην δέσει με την ομάδα και να μην προσφέρει αυτά που αναμένονται (παραδείγματα πολλά καλών ποδοσφαιριστών που απέτυχαν στον ΑΠΟΕΛ επειδή παρέμειναν "ξένο σώμα" για πολλούς και διάφορους λόγους)
• το κόστος της μη ανεύρεσης του κατάλληλου (που θα είναι ισάξιος/καλύτερος του ΝτεΒι, θα δέσει/αφομοιωθεί στην ομάδα, θα προσφέρει άμεσα αυτά που θέλουμε) θα είναι τεράστιο

Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω, θεωρώ ότι πήραμε αχρείαστο ρίσκο το οποίο μακάρι να μην μας στοιχίσει ακριβά. Θεωρώ ότι το ποσό που ακούστηκε ότι απαιτείτο για να γίνει ο ΝτεΒι ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ δεν ήταν εξωφρενικό, ούτε και ανέφικτο για τα δεδομένα της ομάδας. Ίσως αυτο-εγκλωβιστήκαμε στη φιλοσοφία "παίκτες πολλοί, βρίσκουμε καλύτερο" και την πατήσαμε. Σκεφτείτε μόνο τι θα λέγαμε αν ο ποδοσφαιριστής αυτός ήταν δικός μας και τον πουλούσαμε για 0,5Μ. Θα στήναμε τη Διοίκηση στα 3 μέτρα και θα την πυροβολούσαμε!

Αντρέ Μόριτζ

Δεν είμαι υπέρ των ακραίων εθνικιστικών τάσεων. Δεν είμαι υπέρ γενικά οτιδήποτε ακραίου. Και το θέμα με το τατού του Μόριτζ το αντιμετωπίζω πολύ απλά και ρεαλιστικά:

Από τη στιγμή που η Τουρκία έχει στρατό κατοχής στην Κύπρο, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, κατέχει τη μισή μου χώρα, τότε πολύ απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ τη δω "φιλικά". Μεγάλωσα με την Ελληνική σημαία, ο Εθνικός Ύμνος που έμαθα είναι ο Ελληνικός. Δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό. Η Κύπρος είναι κομμάτι του Ελληνικού ΕΘΝΟΥΣ. Είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Ο ΑΠΟΕΛ ιδρύθηκε για να στεγάσει τους ΕΛΛΗΝΕΣ της Λευκωσίας. Ούτε αυτό μπορεί να αλλάξει. Όποιος δεν το αποδέχεται, ας πάει να φτιάξει άλλη ομάδα. Αυτή η ομάδα έτσι δημιουργήθηκε και έτσι θα παραμείνει. Και όσο στην Κύπρο που αποτελεί κομμάτι του Ελληνικού ΕΘΝΟΥΣ η Τουρκία έχει στρατό κατοχής, δεν μπορεί να γίνει αποδεχτός στην ομάδα των ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ποδοσφαιριστής που φέρει πάνω στο σώμα του ανεξίτηλο το έμβλημα της Τουρκίας, ποδοσφαιριστής που έχει κάνει δηλώσεις "I love Turkey". Όταν και αν κάποτε λυθεί το Κυπριακό, αποσυρθεί ο τουρκικός στρατός κατοχής και η Τουρκία σταματήσει να έχει επεκτατικές βλέψεις στη χώρα μου, τότε πιθανόν δηλώσεις τύπου "I love Turkey" να αντιμετωπίζονται όπως "I love Sweden", "I love Ireland" κλπ. Και τα τατού με την ημισέληνο να αντιμετωπίζονται όπως όλα τα τατού διαφόρων σχημάτων/σχεδίων. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά όμως, ο Αντρέ Μόριτζ δεν έχει θέση στον ΑΠΟΕΛ.

Ραφίκ Τζιμπούρ

Εδώ θα θέσω έναν απλό προβληματισμό:

Πόσες πιθανότητες έχει ένας ποδοσφαιριστής όπως ο συγκεκριμένος (δύσκολος χαρακτήρας, μουσουλμάνος) να αφομοιωθεί και να δέσει στον ΑΠΟΕΛ των Μαντούκα και Νούνο Μοράις; Καλώς ή κακώς, το κλίμα του ΑΠΟΕΛ δεν σηκώνει τους μουσουλμάνους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται και για δύσκολο χαρακτήρα.

Στο ποδόσφαιρο αποδείχθηκε πολλές φορές και στις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου ότι ποδοσφαιριστές τεράστιας αξίας που δεν κατάφεραν να γίνουν ένα με τους συμποδοσφαιριστές τους, απέτυχαν. Και μαζί τους απέτυχε και η ομάδα τους.

Ανακεφαλαιώνοντας:

Βρισκόμαστε λίγες μόνο μέρες πριν να φύγει η ομάδα για την Πολωνία και αντί να έχουμε να ψάχνουμε μόνο ένα καλό επιθετικό (αφού θα είχαμε κρατήσει τον ΝτεΒι), πέφτουμε σε παγίδες τύπου Μόριτς και Τζιμπούρ, αυτο-εγκλωβιζόμαστε στη λανθασμένη (κατά την άποψή μου) φιλοσοφία του "παίκτες πολλοί", και κινδυνεύουμε να χάσουμε άλλη μια ιστορική ευκαιρία να βάλουμε τον ΑΠΟΕΛ σε μια σωστή και ανοδική πορεία που θα τον οδηγήσει εκεί που ο Πρόεδρος οραματίζεται, σε ένα επίπεδο πάνω από το Κυπριακό.

Κλείνοντας, θα πω μόνο αυτό:

Όταν παράγεις έργο κάνεις και λάθη. Αναπόφευκτα. Η μαγκιά δεν είναι να μην κάνεις λάθη (αυτό είναι ανέφικτο), αλλά να τα αναγνωρίζεις και να τα διορθώνεις το συντομότερο δυνατό, μετριάζοντας το κόστος τους στο ελάχιστο. Όταν το καταφέρεις αυτό τότε είσαι στο δρόμο της επιτυχίας.

Προσοχή λοιπόν. Ο ΑΠΟΕΛ πλήρωσε ακριβά στο πρόσφατο παρελθόν τους εγωισμούς και τις λανθασμένες φιλοσοφίες κάποιων. Ας μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος!