Στον αστερισμό του πανικού

Κάνεις το πρωινό καφεδάκι σου και ανοίγεις τον υπολογιστή. Βάζεις ραδιόφωνο και παράλληλα διαβάζεις και τις διάφορες ειδήσεις στο διαδίκτυο. Επικεντρώνεσαι σ'αυτά που σε ενδιαφέρουν άμεσα, δηλαδή στην Οικονομία και στον ΑΠΟΕΛ. Και σου στέκεται ο καφές στο λαιμό.

Διαισθάνεσαι ένα κύμα πανικού απ΄όλες τις κατευθύνσεις. Πανικός για την οικονομία, Πανικός για τις (μη) μεταγραφές του ΑΠΟΕΛ (από κάποιους απροκάλυπτος, από άλλους κεκαλυμμένος, αλλά ο πανικός, πανικός).

Σταματώ και σκέφτομαι λίγο, πριν με παρασύρει κι εμένα το κύμα.


Θέμα Οικονομία. Χμμμ κρίνοντας από το ποιοι τη διαχειρίζονται και πώς, ναι, πιστεύω ότι είναι ώρα να παραταχθώ κι εγώ με τους "πανικοβλημένους". Αν και φύση αισιόδοξο άτομο, δεν έχω τίποτα πάνω στο οποίο να στηριχθώ για να δω με έστω και λίγη αισιοδοξία το μέλλον όσον αφορά την Οικονομία του τόπου. Τουλάχιστον όχι όσο τη διαχειρίζεται η παρούσα κυβέρνηση. Αν και η παρουσία του κου Σιαρλή μου δίνει κάποια μικρά στηρίγματα ασφάλειας, διότι τον γνωρίζω προσωπικά και εμπιστεύομαι τις γνώσεις και ικανότητές του, εντούτοις είναι γνωστό ότι το πρώτο μέλημα της παρούσας κυβέρνησης είναι το κομματικό όφελος (ή η μη πρόκληση περαιτέρω ζημιάς) του ΑΚΕΛ, άρα τι να σου κάνει ένας κούκος; Ή θα ακολουθήσει τους κόρακες ή θα τον κατασπαράξουν.

Άρα περιμένουμε και ελπίζουμε σε αλλαγή της κυβέρνησης, μπας και δούμε φως. Αν και δεν περιμένω και πολλά πράγματα, ο κομματικός μηχανισμός έχει απλώσει τόσο βαθιά τις ρίζες του στο μυαλό και τη νοοτροπία των "πολιτικών" με αποτέλεσμα αυτός να καθορίζει τις προτεραιότητες για όλα όσα αφορούν τον τόπο. Και η πρώτη προτεραιότητα είναι και θα είναι πάντα το κομματικό (για να μην αναφερθώ και στο προσωπικό) όφελος. Άρα, το πολύ πολύ να περιμένουμε μια από τα (περίπου) ίδια. Τουλάχιστον ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε χειρότερα. Πάντως, κατά γενική ομολογία, είναι από δύσκολο έως αδύνατο να υπάρξει οποιαδήποτε κυβέρνηση που να είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ από την παρούσα. Κάτι είναι κι αυτό(;)

Θέμα ΑΠΟΕΛ. Αυτός ο ΑΠΟΕΛ που για τόσους μήνες λειτουργούσε ως αντίβαρο στην πολιτική και οικονομική καταχνιά (μαυρίλα) που μας περιβάλλει. Η μία και μοναδική νότα αισιοδοξίας ότι με σωστή και σοβαρή δουλειά όλα γίνονται, όλα ανατρέπονται. Να όμως που τώρα μας προέκυψε και από δω πηγή πανικού; Και αν τον πανικό για την οικονομία τον αντιλαμβάνομαι λόγω της προϊστορίας και των (μη) δειγμάτων γραφής που έδωσαν αυτοί που τη διαχειρίζονται, τον πανικό για τον ΑΠΟΕΛ ακόμα προσπαθώ να τον κατανοήσω.

Διαβάζω πάρα πολλά επιχειρήματα εκ μέρους των "πανικοβλημένων". Όλα έχουν κάποια βάση. Δεν θα τα αναφέρω εδώ, πιστεύω ότι είναι γνωστά. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί εκτενώς τις τελευταίες μέρες. Έχουν βάση μεν οι προβληματισμοί, αλλά μήπως ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό; Τον ΑΠΟΕΛ τον διαχειρίζονται άτομα που έδωσαν δείγματα γραφής (επανειλημμένα) ότι έχουν και τις γνώσεις και την ικανότητα να τον οδηγήσουν (και πάλι επανειλημμένα) σε επιτυχίες. Τα ίδια άτομα είναι εκεί, δεν άλλαξε κάτι. Γιατί λοιπόν αυτή η άρση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό τους; Πού οφείλεται; Με ποια αφορμή ξαφνικά δεν εμπιστευόμαστε κανένα, τα βλέπουμε όλα μαύρα και άραχνα, και προκαλούμε τον πανικό;

Για να εξηγούμαστε (και να μην παρεξηγούμαστε) ούτε εγώ είμαι ευχαριστημένη με τις μέχρι τώρα κινήσεις. Θεωρητικά δηλαδή, διότι στην πράξη ιδέα δεν έχω ούτε για την αγωνιστική αξία/ικανότητα αυτών που ήρθαν, ούτε τους έχω δει να αγωνίζονται. Αλλά βάσει προϊστορίας/βιογραφικού και απ΄αυτά που ακούω, δεν μπορώ να πω ότι νοιώθω και τη μεγαλύτερη ασφάλεια.

Επίσης είμαι και εγώ ανάμεσα σε αυτούς που αγχώνονται για το χρόνο που περνά χωρίς να συμπληρώνεται το ρόστερ επαρκώς, σε όλες τις γραμμές. Αυτή τη στιγμή η μόνη θέση που προσωπικά θεωρώ αρκούντως καλυμμένη (δηλαδή υπάρχει αξιόπιστη λύση και βασικού και αναπληρωματικού) είναι αυτή του τερματοφύλακα. Απ΄εκεί και πέρα οι μέχρι τώρα επιλογές μου προκαλούν ανασφάλεια.

Ναι, όλα όσα νοιώθουν και σκέφτονται οι "πανικοβλημένοι", τα νοιώθω και τα σκέφτομαι και εγώ. Σ΄αυτή την περίπτωση όμως, αντίθετα με το θέμα Οικονομία, ΕΠΙΛΕΓΩ να ΜΗΝ πανικοβληθώ. Και το επιλέγω αυτό για τους πιο κάτω λόγους:

1. Όσες αδυναμίες και αν έδειξαν κατά καιρούς ότι έχουν αυτοί που διαχειρίζονται τα του ΑΠΟΕΛ (και έχουν αρκετές, σε πολλά επίπεδα), έδειξαν επίσης ότι βρίσκουν τον τρόπο στο τέλος της ημέρας να κερδίζουν την "παρτίδα". Άρα, δικαιούνται τουλάχιστον μια "περίοδο χάριτος" για να ολοκληρώσουν αυτό που προσπαθούν να κάνουν, πριν να αρχίσουμε να τους (κατα)κρίνουμε. Υπάρχει δηλαδή το εχέγγυο της θετικής προϊστορίας, το οποίο, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να αγνοηθεί.
2. Αν τελικά τα πράγματα δεν πάνε καλά με την ομάδα και επιβεβαιωθούν οι πανικοβλημένες "Κασσάνδρες" (κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε), τότε σίγουρα θα λυπηθώ, θα στενοχωρηθώ, αλλά είμαι ΑΠΟΕΛ και πιστεύω στον ΑΠΟΕΛ, είτε αυτός βρίσκεται στα ψηλά και στις επιτυχίες, είτε αυτός (το απεύχομαι) πάρει την κάτω βόλτα και έχει αποτυχίες. Δηλαδή, μεταξύ των δύο επιλογών Πανικός και Εμπιστοσύνη, επιλέγω τη δεύτερη, παρόλο που μέσα μου σιγοβράζει και η πρώτη. Η επιλογή όμως είναι συνειδητή.
3. Τελευταίος αλλά όχι έσχατος λόγος για την επιλογή μου του μη πανικού, είναι η παρουσία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ε συγνώμη ρε παιδιά, αλλά ότι και να πείτε (και σε αρκετά έχετε δίκιο), εντούτοις ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δικαιούται την εμπιστοσύνη μου, την κέρδισε, και δεν πρόκειται να την άρω με βάση προβλέψεις και εικασίες. Δεν είναι τέλειος, δεν είναι αλάνθαστος, αλλά έτσι όπως ακριβώς είναι έχει κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη μου. Έτσι απλά.

Βέβαια, όλα τα πιο πάνω (αναφέρομαι πάντα στον ΑΠΟΕΛ) έρχονται σε αντίθεση με την προσωπική μου φιλοσοφία του Proactivity. Δηλαδή τη λήψη μέτρων για αποφυγή προβλεπόμενων κακών παρά να περιμένω να πραγματοποιηθούν οι όποιες αρνητικές προβλέψεις και μετά να πάρω διορθωτικά μέτρα. Αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο με έχει προβληματίσει αρκετά. Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι:

1. αυτό που έχω μπροστά μου είναι ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ και όχι ΣΤΟΙΧΕΙΑ
2. δεν έχω πλήρη και σαφή εικόνα όλων των παραμέτρων και δεδομένων
3. δεν περνά από "το χέρι μου" να επηρεάσω με οποιονδήποτε τρόπο τα πράγματα (εκτός ίσως από το να εκφράζω τους προβληματισμούς μου, αλλά και αυτούς - μεταξύ μας - ποιος τους ακούει;)
4. οι ικανότητες αυτών που διαχειρίζονται τα του ΑΠΟΕΛ είναι περισσότερες από τις όποιες αδυναμίες τους
5. ο πανικός σε αυτή την περίπτωση θα με φορτώσει με περισσότερο άγχος (και πραγματικά, είμαι σε φάση που ΔΕΝ μπορώ να αντέξω ούτε μια σταγόνα παραπάνω), χωρίς να μου προσφέρει απολύτως τίποτε το θετικό

ΕΠΕΛΕΞΑ να ΜΗΝ πανικοβληθώ και να περιμένω.

Και στο τέλος τέλος, και να μην είναι το αποτέλεσμα αυτό που όλοι επιθυμούμε, πάλι θα είμαι ΑΠΟΕΛ. Στενοχωρημένη μεν, απογοητευμένη μεν, μετρώντας τις χαμένες ευκαιρίες μεν, ΑΛΛΑ.....

ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΕΛ, ΜΟΝΟ ΑΠΟΕΛ.

Κρατάω το τελευταίο, και χαλαρώνω.

ΥΓ Με τη λήξη (και απώλεια) του προηγούμενου πρωταθλήματος, έγραψα αρκετά κείμενα μέσα από τα οποία προσπάθησαν να σκιαγραφήσω τον ΑΠΟΕΛ που οραματίζομαι και το πώς αυτός θα μπορούσε να δημιουργηθεί. Θεωρητικά μεν, αλλά να μην ξεχνούμε ότι η θεωρία είναι η βάση για τη δημιουργία ενός συγκροτημένου πλάνου ενεργειών προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αν δεν γνωρίζεις τη θεωρία, τότε οι ενέργειές σου θα είναι σπασμωδικές και μη στοχευμένες.

Χρονολογικά αναφέρω:
1/5/2012 Οι 4 πυλώνες επιτυχίας (αναδημοσίευση παλαιότερου άρθρου)
2/5/2012 Από το 4 στο 7 (αναδημοσίευση παλαιότερου άρθρου)
7/5/2012 ΑΠΟΕΛ Reloaded in 5 steps
8/5/2012 ΤΩΡΑ είναι η ώρα να γίνει ο ΑΠΟΕΛ το ΑΠΟΛΥΤΟ ΝΟ.1
12/5/2012 Πάμε να χτίσουμε τον ΑΠΟΕΛ του 2013-14
16/5/2012 1, 2, 3...

Τα πιο πάνω γράφτηκαν στα πλαίσια της δικής μου φιλοσοφίας του Proactivity. Ότι είχα να πω (και μπορούσα να κάνω) το έκανα. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι "εγώ ξέρω" και αυτοί που διαχειρίζονται την ομάδα δεν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ως οπαδός του ΑΠΟΕΛ που νοιάζομαι (υπέρ του δέοντος) για την ομάδα μου, αυτά που ένοιωθα ότι ήθελα ή έπρεπε να πω τα είπα. Τώρα πια, το μόνο που μπορώ και ΕΠΙΛΕΓΩ να κάνω, είναι να αφεθώ στα χέρια τους και να τους δώσω την εμπιστοσύνη μου να ολοκληρώσουν αυτό που έχουν σχεδιάσει. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.