Η παγίδα των σπουδαίων αναμνήσεων

Αυτό είναι ένα περίεργο καλοκαίρι για τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ. Ένα καλοκαίρι που χαρακτηρίζεται από έντονο κοντράστ συναισθημάτων: Από τη μια οι αναμνήσεις που μας συνεπαίρνουν κάθε Κυριακή με κάθε νέο DVD της ονειρικής περσινής πορείας, από την άλλη το συναίσθημα ότι αυτή τη στιγμή ζούμε ένα "τέλος εποχής" της αγαπημένης ομάδας που μας χάρισε το όνειρο.


Ναι, σίγουρα βιώνουμε το τέλος εποχής της αγαπημένης.
Σάββας Πουρσαϊτίδης
Πάολο Ζορζ
Ουίλλιαμ Μποαβεντούρα
Μαρσίνιο
Ιβάν Τρισκόσκι
Όλοι αυτοί ήταν χρόνια με τον ΑΠΟΕΛ. Έζησαν και μοιράστηκαν μαζί μας τις επιτυχίες, τις (λίγες) λύπες, τις δόξες, την αποθέωση. Πέντε παιδιά που τα νοιώσαμε ΔΙΚΑ ΜΑΣ, που, μαζί με τους υπόλοιπους, αποτελούσαν τη βάση πάνω στην οποία στηρίζαμε τα όνειρα και τις ελπίδες μας.

Όλα αυτά τα παιδιά ήταν βασικές μονάδες της αγαπημένης ομάδας που μας πήρε στους 7 ουρανούς. Κάθε απουσία οποιουδήποτε από αυτούς λόγω τραυματισμού ή τιμωρίας αποτελούσε για όλους εμάς πηγή άγχους.

Όλα αυτά τα παιδιά έφυγαν.....

Και όταν από μια ποδοσφαιρική ομάδα φεύγουν 5 βασικοί ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν αξιόπιστες λύσεις για χρόνια, αυτή η ομάδα πλέον ΔΕΝ υπάρχει πια. Σίγουρα δημιουργείται μια άλλη, ίσως καλύτερη, ίσως ισάξια, ίσως χειρότερη. Όχι όμως η ίδια.

Τέλος εποχής λοιπόν για την αγαπημένη.

Κάθε τέλος όμως σημαίνει και μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ. Και η αρχή έγινε με την προσθήκη νέων ποδοσφαιριστών που αναμένουμε να δούμε και θέλουμε και ευχόμαστε να αγαπήσουμε όσο αυτούς που έφυγαν. Που ελπίζουμε να ανταποκριθούν στο βάρος της φανέλας αυτών που αντικατέστησαν.

Είναι φυσικό λοιπόν, όλοι εμείς που παρακολουθούμε στενά τα του ΑΠΟΕΛ, να αγχωνόμαστε. Διότι το άγνωστο πάντα αποτελεί πηγή άγχους και ανησυχίας.

Στον αντίποδα, οι αναμνήσεις. Που έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό και μας κυριεύουν κάθε φορά που θα δούμε ένα DVD, κάθε φορά που θα διαβάσουμε ακόμα ένα δημοσίευμα για τις αναφορές που γίνονται, ακόμα και σήμερα, για την περσινή φανταστική πορεία του ΑΠΟΕΛ από παράγοντες του διεθνούς ποδοσφαίρου. Κάθε φορά που διαβάζουμε για τη θέση του ΑΠΟΕΛ στην παγκόσμια κατάταξη της FIFA. 40η ομάδα ανά το παγκόσμιο! Ποιος; Ο ΑΠΟΕΛ ΜΑΣ!

Και μετά επανερχόμαστε στο σήμερα και στο άγχος και την ανησυχία για το αύριο. Για τις μεταγραφές που έγιναν και θα γίνουν, και αν θα τα καταφέρει ο ΑΠΟΕΛ να χτίσει πάνω στη βάση που δημιούργησε ή αν θα επαναπαυθεί στις αναμνήσεις και θα χαθεί σα φωτοβολίδα........

Απαντήσεις δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει η λογική ανησυχία και το άγχος που προκαλούν οι σπουδαίες αναμνήσεις σε συνάρτηση με τα όνειρά μας από τη μια, και την ανησυχία και άγχος μας από την άλλη.

Ναι, αυτό το καλοκαίρι για τους ΑΠΟΕΛίστες είναι ιδιαίτερο. Μεταγραφικά το σκηνικό κινείται πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα με τα τελευταία χρόνια. Αλλά ποτέ πριν δεν υπήρχαν οι ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ που έχουν δημιουργήσει ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ σε όλους μας. Και αυτές οι προσδοκίες είναι που αυξάνουν την ανησυχία και το άγχος μας. Διότι αν οι προσδοκίες αυτές δεν επαληθευτούν, το ξέρουμε πολύ καλά ότι η πτώση από τα αστέρια θα είναι απότομη και επώδυνη.

Διότι εκεί είμαστε ακόμα. Στα αστέρια. Εκεί που μας οδήγησε η αγαπημένη ομάδα, εκεί που μας εγκατέστησε για 10 ολόκληρους μήνες. Και συνηθίσαμε στις υψηλές πτήσεις. Πορωθήκαμε. Και δεν θέλουμε ούτε καν να σκεφτούμε την πιθανότητα μιας ανώμαλης προσγείωσης.

Μιας ανώμαλης προσγείωσης που σίγουρα θα έλθει αν αυτοί που διαχειρίζονται τα της ομάδας επικεντρωθούν στις αναμνήσεις, δηλαδή στο παρελθόν, και ξεχάσουν ότι πρέπει ΠΑΝΤΑ τα όνειρά σου να είναι μεγαλύτερα των αναμνήσεών σου. Αλλιώς δεν πας μπροστά, μένεις πίσω. Πίσω, εκεί που βρίσκονται οι αναμνήσεις σου.

Γι αυτό και δεν παρεξηγώ κανένα απ΄αυτούς που αγχώνονται και ανησυχούν και εκφράζουν με διάφορους τρόπους το άγχος και την ανησυχία τους. Άλλοι τα εκφράζουν πιο έντονα, άλλοι με μεγαλύτερη μετριοπάθεια. Όλοι όμως ξέρουν ότι μια πιθανή πτώση θα πονέσει. Πολύ. Πάρα πολύ.

Ας μην πέσουμε λοιπόν στην παγίδα των σπουδαίων αναμνήσεων.

Ας μην αφήσουμε τις αναμνήσεις μας να είναι μεγαλύτερες από τα όνειρά μας.

Αυτό είναι και το κλειδί για να πας μπροστά.