Καλύτερα μουρμούρα τώρα παρά εκ των υστέρων κατακραυγή

Την προηγούμενη φορά που χρησιμοποίησα το συγκεκριμένο τίτλο ήταν σε κείμενο που είχα στείλει στις 26/7/2011 στη στήλη "Εσύ το είπες" του apoel.net, μετά την ισοπαλία 0-0 με Σλόβαν στο ΓΣΠ (http://www.apoel.net/apoel2/monimesstilesinside.php?news_id=661). Τότε είχε ξεσπάσει μεγάλη κατακραυγή εναντίον μου η οποία εκφράστηκε ποικιλοτρόπως (δεν θα μπω σε λεπτομέρειες), μια κατακραυγή που ακόμα με κατατρέχει. Τότε, ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά. Όλες οι ανησυχίες μου αποδείχθηκαν αβάσιμες και υπερβολικές. Το τι ακολούθησε του ματς με Σλόβαν στο ΓΣΠ γνωστό.

Χθες βράδυ ένοιωσα έντονα την ανάγκη να γράψω και πάλι κάτι παρόμοιο. Για άλλους λόγους αυτή τη φορά μεν, αλλά ο βαθμός ανησυχίας ο ίδιος, αν όχι μεγαλύτερος. Δεν το έκανα διότι δεν ήθελα να πέσω στην παγίδα του "εν βρασμώ ψυχής" όπως τότε.


Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Η συναισθηματική φόρτιση καταλάγιασε, όχι όμως και η ανησυχία. Και αυτή την ανησυχία θα εκφράσω και πάλι. Το καλό αυτή τη φορά είναι ότι αυτά που θα πω, θα τα πω στο δικό μου blog, το οποίο έχει σαφώς πολύ λιγότερους αναγνώστες απ΄ότι το δημοφιλές οπαδικό site apoel.net. Άρα, ίσως γλιτώσω αυτή τη φορά το τσουνάμι κατακραυγής που βίωσα τότε :)

Όπως και νά'χει, ο ΑΠΟΕΛ για μένα κατέχει κεντρικό ρόλο στη ζωή μου, και ότι πω το λέω από ανάγκη να εκφράσω τα συναισθήματά μου της στιγμής, και όχι για να κατηγορήσω κάποιον ή κάποιους.

Άλλη μια διαφορά από τις συνθήκες που με οδήγησαν να γράψω το κείμενο εκείνο πέρσι, είναι ότι τότε ήταν ο πρώτος αγώνας και το αποτέλεσμά του έθετε σε κίνδυνο την πρόκριση. Φέτος, τα συναισθήματα ανησυχίας προέκυψαν σε αγώνα που ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΠΡΟΚΡΙΣΗ. Αυτό ίσως λέει πολλά.

Τι δεν πάει καλά με την ομάδα μας κε Γιοβάνοβιτς; Διότι η δικαιολογία της ανετοιμότητας μπορεί να γίνει μόνο ως ένα βαθμό αποδεκτή. Υπάρχουν πράγματα που βγάζουν μάτια κε Γιοβάνοβιτς. Όλοι τα βλέπουν, και πολλοί έχουν εκφραστεί γι αυτά, και αναφέρομαι σε αθλητικούς συντάκτες και όχι σε "προπονητές της κερκίδας".

Προσωπικά δεν έχω τις γνώσεις για να προβώ σε οποιουδήποτε είδους τεχνική ανάλυση. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εκφράσω την αίσθηση που μου έδωσε η ομάδα χθες στο γήπεδο. Μια αίσθηση βαριεστημάρας, χαμηλού επιπέδου συγκέντρωσης, αμηχανίας και νευρικότητας στην άμυνα, αδυναμίας να κάνουμε μία σωστή (εύκολη) πάσα έξω από την αντίπαλη περιοχή (δεν αναφέρομαι σε κάθετη πάσα που αποκρούστηκε, αλλά σε καθαρή πάσα μεταξύ των ποδοσφαιριστών μας), γενικά μια εικόνα που μόνο τον ΑΠΟΕΛ μας δεν θύμιζε. Η ανυπαρξία υποψίας φάσης στα αντίπαλα καρέ του 1ου ημιχρόνου τα λέει όλα.

Ναι, υπάρχουν πολλά νέα άτομα στην ομάδα. Αλλά η μεσοεπιθετική γραμμή, κε Γιοβάνοβιτς, έχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΤΟΜΟ αυτή τη στιγμή, και αυτός είναι ο Σελίμ Μπενασούρ. Πού οφείλονται λοιπόν τα χθεσινά μεσο-επιθετικά χάλια; Ποδοσφαιριστές που παίζουν μαζί για τουλάχιστον 3η χρονιά να μην μπορούν να ανταλλάξουν μια σωστή μπαλιά μεταξύ τους; Να μην μπορούν να συνεννοηθούν;

Υποτίμηση αντιπάλου; Αν είναι δυνατόν! Ποιοι είμαστε εμείς που θα υποτιμήσουμε μια Σένιτσα; Εδώ μια ολόκληρη Ρεάλ Μαδρίτης και ήρθε στο ΓΣΠ σοβαρή και συγκεντρωμένη. Και έγινε ο ΑΠΟΕΛ ομάδα που θα υποτιμήσει τη Σένιτσα και κάθε Σένιτσα;

Η δική μου αίσθηση είναι ότι όλα τα αρνητικά που είδαμε χθες μεσοεπιθετικά έχουν τη ρίζα τους στην αμυντική νευρικότητα και αβεβαιότητα. Και στην ανάγκη οι μεσοεπιθετικοί να έχουν συνέχεια το νου τους στην ενίσχυση της άμυνας και όχι στον έλεγχο και τη δημιουργία παιχνιδιού. Και αυτό αυτόματα αποσυντόνισε ολόκληρη τη μεσοεπιθετική λειτουργία της ομάδας. Αυτή είναι η αίσθησή μου, χωρίς, επαναλαμβάνω, οποιαδήποτε ικανότητα εκ μέρους μου να προβώ σε βαθύτερη τεχνική ανάλυση.

Για μένα ήταν σαφές ότι, λόγω του 2-0 του 1ου αγώνα, η ομάδα είχε σαν πρώτιστο στόχο να μην δεχθεί γκολ. Και πολύ σωστά, διότι αν δεχόταν ΕΝΑ γκολ, τότε το θέμα πρόκριση θα παιζόταν στη ρώσσικη ρουλέτα. Κατά συνέπεια, και λόγω της αδυναμίας της αμυντικής γραμμής να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της απέναντι σε μια Σένιτσα(!!!!), οι μεσοεπιθετικοί μας θυσίασαν τα πάντα ούτως ώστε να μην δεχθούμε γκολ. Και πολύ σωστά έπραξαν. Το θέμα όμως είναι άλλο.

Το θέμα είναι μέχρι που θα μας πάρει να το κάνουμε αυτό κε Γιοβάνοβιτς; Δεν θα μηδενίσω κανένα ποδοσφαιριστή και εμπιστεύομαι απόλυτα την ικανότητά σας να αναδεικνύεται τις όποιες ικανότητες και δυνατότητες των ποδοσφαιριστών σας. Τι χρειαζόταν όμως αυτό το ρίσκο κε Γιοβάνοβιτς; Γιατί τώρα, στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της ομάδας μας, εδώ που όλοι περιμέναμε να καθιερωθεί και να αποδείξει ότι η περσινή ονειρική πορεία ΔΕΝ ήταν μια φωτοβολίδα, να παίρνουμε τέτοιο ρίσκο κε Γιοβάνοβιτς;

Η μεσοεπιθετική λειτουργία της ομάδας στηρίζεται στην ασφάλεια που νοιώθουν οι ποδοσφαιριστές όσον αφορά τα μετόπισθεν. Μια ασφάλεια που τους δίνει τη δυνατότητα να επικεντρωθούν στον έλεγχο του παιχνιδιού και στην επιθετική ανάπτυξη. Και αυτή την ασφάλεια αυτή τη στιγμή ΔΕΝ την νοιώθουν κε Γιοβάνοβιτς. Και δεν την νοιώθουν, διότι τους στερήσατε το δικαίωμα να έχουν στα μετόπισθεν αμυντικούς που να έχουν την εμπειρία να ανταποκριθούν επάξια με αντιπάλους όπως η Σένιτσα, έστω και αν αποτελούν νέες μονάδες στην ομάδα που χρειάζονται χρόνο προσαρμογής.

Η νευρικότητα της αμυντικής γραμμής, το άγχος των μεσοεπιθετικών για ενίσχυσή της, επηρέασε τα πάντα. Αυτή είναι η δική μου αίσθηση κε Γιοβάνοβιτς. Γι αυτό και η αδυναμία συγκέντρωσης, γι αυτό και η αδυναμία ελέγχου του παιχνιδιού, γι αυτό και η αδυναμία δημιουργίας υποψίας φάσεων στο 1ο ημίχρονο.

Και παρόλο που κατά διαστήματα υπήρξε βελτίωση στο 2ο ημίχρονο, η όλη αίσθηση ήταν κριβώς η ίδια.

Κάνω τέλος αναφορά στις στημένες φάσεις και κλείνω. Ή μήπως είναι περιττό; Χρειάζεται άραγε να σχολιάσει κανείς την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ μας σε όλα τα κτυπήματα κόρνερ; Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε οπαδός να το παραγνωρίσει αυτό; Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε οπαδός να το αποδώσει ΚΑΙ αυτό στην ανετοιμότητα της ομάδας, όταν αποτελεί συνέχεια του περσινού έργου στο συγκεκριμένο τομέα;

Σας εμπιστεύομαι απόλυτα κε Γιοβάνοβιτς. Το πόσο σας θαυμάζω, αγαπώ και στηρίζω το έχω εκφράσει άπειρες φορές. Αλλά συγχωρέστε με, όταν βλέπω αυτά που βλέπω και νοιώθω αυτά που νοιώθω, δεν μπορώ να μην τα εκφράσω.

Κλείνω αυτό το "ξέσπασμα" όπως και στο περσινό κείμενο:

Γνωρίζετε πολύ καλά τι πρέπει να κάνετε κε Γιοβάνοβιτς. Και φέτος έχετε περισσότερα μέσα για να το κάνετε αποτελεσματικά, απ΄ότι πέρσι. Απλά, κάντε το.

Και χίλιες φορές μακάρι να αποδειχθούν οι ανησυχίες μου το ίδιο αβάσιμες με τις περσινές. 

Κανείς δεν θα είναι ευτυχέστερος από μένα σε τέτοια περίπτωση αγαπημένε κε Γιοβάνοβιτς.

ΥΓ Ευχαριστούμε ρε ΜΕΓΑΛΕ ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΙΩΤΗ που για ακόμα μια φορά κάλυψες τα κενά και μας έβγαλες από τη δύσκολη θέση.