Επιτυχία και Ταπεινότητα

Τίποτε και ποτέ δεν είναι τυχαίο. Από πέρσι το Δεκέμβριο γράφω και ξαναγράφω για το ΜΕΓΑΛΟ κίνδυνο που φέρνει η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ: Αυτόν της έπαρσης, του μεγαλύτερου και ύπουλου εχθρού κάθε επιτυχημένου.


ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως όσοι αποτελούμε το οικοδόμημα του ΑΠΟΕΛ είχαμε ξεφύγει.





ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ, που η έγνοια μας ήταν να την "πούμε" στους αποτυχημένους αντιπάλους μας. Λες και εμείς είχαμε κοτσιανιάσει τις επιτυχίες.

Ο ΙΒΑΝ, που υπερεκτίμησε την ικανότητά του να κάνει τους παίκτες μάγκες.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ, που υπερεκτίμησε τις ικανότητες των ατόμων που έβαλε σε θέσεις-κλειδιά στην εταιρεία.

Μας παρέσυρε το κύμα της επιτυχίας, μπήκε μέσα μας ύπουλα η έπαρση, και φυσιολογικά, ήρθε η διόρθωση. Πάντα έτσι γίνεται.

Έγραψα δεκάδες φορές ότι ΟΣΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙΣ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΨΗΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑΣ ΣΟΥ. Διότι, αν δεν το κάνεις εσύ, θα έρθει η αποτυχία για να γίνει η διόρθωση.

Δεν είναι τυχαίο που ο μοναδικός διασωθέντας ήταν ο Στάθης Αλωνεύτης. Διασώθηκε (σε ατομικό επίπεδο, όχι ομαδικό) διότι αυτός ήδη διένυσε στο παρελθόν τη διαδρομή ΕΠΙΤΥΧΙΑ-ΕΠΑΡΣΗ-ΠΤΩΣΗ. Και ήξερε.

Όλοι οι υπόλοιποι τώρα μάθαμε. Και μας χρειαζόταν.

Ο αποκλεισμός μπορεί να φαντάζει αυτή τη στιγμή μεγάλο κακό, αλλά δεν είναι. Αν δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία και στις πραγματικές τους διαστάσεις, δεν είναι τραγικό το ότι σε 4 περιόδους μπήκες ομίλους "μόνο" 2 φορές. Δεν είναι τραγικό όταν είσαι ο ΑΠΟΕΛ και όχι η Ρεάλ, η Μπάρτσα, η Ίντερ, η Μίλαν, η Γιουνάιτεντ.

Έγιναν σοβαρά λάθη από ΟΛΟΥΣ. Αλλά το σοβαρότερο θα είναι να μην τα εντοπίσουμε. Όταν γίνει η στραβή, επιβάλλεται να εντοπίσεις τα λάθη ένα ένα, να τα αναλύσεις, και να πάρεις τα καλύτερα διορθωτικά μέτρα που μπορείς υπό τις περιστάσεις.

Το χαστούκι μας χρειαζόταν. Και το φάγαμε.

Προσωπικά, πιστεύω ότι ήταν ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ.