Έξω από τα δόντια (2)

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πω δυο κουβέντες. Τώρα, που πλέον το κάθε τι μετρά διπλά. Τώρα, που το κάθε σωστό αποδίδει 2 φορές και το κάθε λάθος κάνει διπλή ζημιά.

Η ομάδα μας βρίσκεται, προς το παρόν (και εύχομαι μέχρι το τέλος), στην κορυφή. Το πώς και εν μέσω ποιων καταστάσεων βρέθηκε εκεί, το ανέλυσα στο προηγούμενο κείμενο με τον ίδιο τίτλο. (http://harascafe.blogspot.com/2013/03/blog-post.html)

Αυτή τη φορά θα επικεντρωθώ στην κριτική που δέχεται η ομάδα ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, με πρώτο και καλύτερο στο στόχαστρο τον ίδιο τον προπονητή της.

Από τον Ιούλιο ξέσπασε μια άκρατη κριτική, που πολλές φορές έφτασε (και ξεπέρασε) τα όρια της κατακραυγής. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, η κριτική αυτή ήταν δικαιολογημένη. Δεν χρειάζεται να πω το γιατί, είναι πλέον γνωστό και αποδεκτό από όλους.

Η κριτική αυτή είχε αρκετά θετικά αποτελέσματα που μεταφράστηκαν σε κάποιες σωστές κινήσεις που έγιναν τον Ιανουάριο αναφορικά με το ρόστερ της ομάδας. Παρ΄όλ΄αυτά, και λόγω του απρόσμενου σοβαρού τραυματισμού του Άλντο Αντόρνο προς το τέλος Ιανουαρίου, και ενώ η κριτική είχε καταλαγιάσει μετά και τις κινήσεις που έγιναν, μετά το άτυχο γεγονός εντάθηκαν και πάλι. Και η ένταση αυτή κράτησε μέχρι και τις τελευταίες ώρες της 31ης Ιανουαρίου. Ξανά.

Ως εδώ όλα καλά. Ασκήθηκε η κριτική, έφερε κάποια αποτελέσματα, ίσως όχι ακριβώς όπως τα θέλαμε, αλλά σίγουρα οι κινήσεις που έγιναν έδειξαν νωρίς νωρίς ότι θα βοηθούσαν την ομάδα στην προσπάθεια για κατάκτηση των στόχων της (κύπελλο και πρωτάθλημα).

Δυστυχώς, ο στόχος του κυπέλλου χάθηκε νωρίς, και μάλιστα με πολύ άσχημο τρόπο. Και αυτό πυροδότησε ακόμα πιο πολύ την κριτική, με μοναδικό στόχο αυτή τη φορά, τον προπονητή.

Απ΄όταν τελείωσε η 31/1 και πλέον γνωρίζαμε όλοι με ποια δεδομένα η ομάδα θα έδινε τις μάχες της, κανονικά ο στόχος όλων μας θα έπρεπε να είναι η ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΡΙΞΗ στην ομάδα. Δεν έχει πλέον κανένα νόημα να λέμε και να ξαναλέμε τα ίδια και τα ίδια. Τα είπαμε τότε που έπρεπε, αυτά που είπαμε έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, απ΄εκεί και πέρα ποιο το νόημα να τα αναμασούμε;

Είναι γεγονός ότι αυτοί που συνέχισαν, και συνεχίζουν να ασκούν κριτική δεν είναι πολλοί. Είναι ίσως η μικρή μειοψηφία. Αλλά μιλάνε πολύ. Λένε τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Συνέχεια. Και επειδή οι υπόλοιποι, οι πολλοί, αυτοί που ναι μεν δεν τρελλαίνονται με την εικόνα που βγάζει η ομάδα, αλλά από την άλλη αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μουρμουρούν ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, δεν μιλούν καθόλου, ακούγεται μόνο η φωνή των λίγων.

Και αυτοί οι λίγοι πλέον κάνουν σοβαρή ζημιά. Ή μήπως νομίζετε ότι είναι τυχαίο που "εξαφανίστηκε" η μέχρι πέρσι φανταστική κερκίδα μας; Μήπως νομίζετε ότι είναι τυχαίο που το ΓΣΠ έπαψε να είναι η καυτή έδρα που έκανε τους αντιπάλους να τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι θα αγωνίζονταν εκεί;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Διότι οι λίγοι που μιλούν πολύ και λένε τα ίδια και τα ίδια, μας επηρέασαν ΟΛΟΥΣ. Φτάσαμε στο σημείο να μην τολμούμε να στηρίξουμε την ομάδα, λες και "προδίδουμε" την "αλήθεια" των λίγων, αυτών που εκτοξεύουν μια ανούσια τη δεδομένη στιγμή κριτική, που απολύτως τίποτα δεν προσφέρει.

Ή μήπως είναι τυχαίο που δεν ακούγεται πια το σύνθημα "Για σένα έχω χάσει το μυαλό"; Είναι λες και νοιώθεις το "φόβο" της κερκίδας να πιστέψει στην ομάδα.

Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί, ενώ οι οπαδοί μας πηγαίνουν πάντα στο γήπεδο, και στο ΓΣΠ, και στα εκτός παιχνίδια, δεν βγάζουν πια το πάθος και την ΠΙΣΤΗ που έβγαζαν παλιά;

Μα πολύ απλά, επειδή ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΣΤΗ πια. Τη χάσαμε για πολλούς λόγους, αλλά έχουν συμβάλει σ' αυτό και οι "λίγοι" που μιλούν πολύ.

Και για να μην τα πολυλογώ, τα πράγματα για μένα είναι απλά:

ΑΥΤΗ τη στιγμή, έχουμε ΑΥΤΗ την ομάδα, και ΑΥΤΟΝ τον προπονητή.

Μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν θα πορευθούμε με ΑΥΤΗ την ομάδα και με ΑΥΤΟΝ τον προπονητή.

Αν λοιπόν θέλουμε το πρωτάθλημα, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να στηρίξουμε και να πιστέψουμε ΑΥΤΗ την ομάδα και ΑΥΤΟΝ τον προπονητή.

Όσοι δεν το βλέπουν ότι πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ, τότε πολύ λυπάμαι να πω ότι κάνουν μεγάλο κακό στην ομάδα, έστω και χωρίς να το θέλουν.

Δεν έχει νόημα ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ η οποιαδήποτε κριτική.

Δεν έχουν νόημα ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ οι όποιες συμπάθειες και αντιπάθειες.

Το μόνο που πραγματικά έχει νόημα ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ είναι ο ΑΠΟΕΛ.

Και η αγάπη μας γι αυτόν και μόνο.

Και το πάθος μας για το πρωτάθλημα.

Και το πάθος των ποδοσφαιριστών μας, που ενώ νοιώθουν την απόρριψή μας, προσπαθούν.

Και ΟΧΙ οι όποιες συμπάθειες, αντιπάθειες, εμπάθειες.

Ή μήπως το "ΜΟΝΟ ΑΠΟΕΛ" είναι ένα κενό σύνθημα;

Διερωτούμαι.